Maar ook deze reis zal heel anders zijn dan voorgaande reizen. Reden hiervoor is dat onze motoren op transport gaan en wij (PSL en ondergetekende) met het vliegtuig volgen. Na aankomst in Malaga staan op maandagmorgen onze motoren klaar en starten we met een (bijna) tweewekelijkse reis door Andalusië, doorkruisen we de Sierra Nevada, en bezoeken steden als Granada, Cordoba, Sevilla, Malaga en Ronda. Dit alles in (hopelijk) droge omstandigheden en bij een aangename temperatuur.

Voor de vaste volgers van deze website weer genoeg leesvoer binnenkort….

De BMW paste – qua breedte – precies binnen het frame maar omdat de Honda-koffers aan beide kanten zo’n 8 cm meer uitsteken dan de BMW, moest ik de AfricanTwin ontdoen van de zijkoffers en die worden op een losse pallet met de motoren mee vervoerd (althans, dat hóóp je dan maar). Aangezien ik geen taferelen zag die me deden denken aan de bagage-chaos op Nederlands grootste luchthaven, heb ik er wel vertrouwen in dat dat goed komt. De enige die nog roet in ’t eten kan gooien is de Spaanse douane, maar controles van tourmotoren waren zeer zeldzaam, aldus de medewerker van NordCargo. Fingers crossed dus….

Daarna was ’t wachten op onze lift terug naar huis. En nadat Hans ons rond 19 uur weer in Echt had gedropt, was ’t voor mij hoogste tijd om – na eerst nog ff te hebben gegeten – vroeg het bedje op te zoeken.

Morgen, en zo ook de navolgende 7 dagen is er géén nieuw verslag . Zaterdag 4 november vliegen we met z’n tweetjes naar Malaga, alwaar we maandagochtend (6 nov) om 9 uur bij NordCargo (Malaga, uiteraard) op de stoep staan. Ik hoop dat onze raspaardjes er nét zoveel zin in hebben als wij en dat ze ons trappelend van ongeduld staan op te wachten om de daaropvolgende 11 dagen Andalusië en de Sierra Nevada te gaan ontdekken en beleven. Adiós!

Plichtsgetrouw als we zijn, deelden we de mening dat we het niet te laat en niet te zaat mochten maken, aangezien we maandagochtend op tijd bij de motoren wilden zijn.

En dus was het een unaniem besluit om op tijd een terrasje te zoeken. Het zonnetje scheen, het bier smaakte goed en onze kennismakingen met Engelsen, Schotten en Nederlanders was gezellig.

Zo gezellig dat we ons moesten haasten voor de (voor PSL noodzakelijke) siësta. Het had niet veel gescheeld of we hadden het avondeten gemist. Gelukkig waren we nog op tijd wakker, al was de echte animo een beetje verdwenen. Na het avondeten werd snel het bedje opgezocht. Morgen krijgen we onze motoren en start de Andalusië trip echt….

Nadat we ons hadden om-/aangekleed en alle electronica hadden aangesloten, konden we vertrekken. En omdat ’t gisteren in ’t zonnetje zo lekker warm was, kozen we allebei voor onze zomerpakken, met daaronder een softshell-/fleecejasje tegen de ochtendkou. Dat laatste bleek geen overbodige luxe, eigenlijk de hele dag door niet. Want daar waar we op zeeniveau zo’n 22-23 graden haalden (goh, hoe zou ’t nu in Echt zijn? ), toen we na de maandagochtendstress in Malaga dan eenmaal de binnenlanden opzochten, ging ’t al heel snel naar grote hoogte. Het grootste gedeelte van de dag reden we tussen de 800 en 1400 meter hoogte. En dat scheelt wel een jas. .

Eenmaal uit de drukte kon het genieten beginnen. Echt, vanaf ’t moment dat we de grote weg afdraaiden en de eerste bergweg nog voorzichtig naar boven reden (nieuwe bandjes en even wennen aan ’t asfalt en aan het extra gewicht), hebben we alleen maar genoten! Prachtig weer, schitterende vergezichten, bergwegen waar de bochtencombinaties zich aan elkaar rijgen. Asfalt zo strak als een biljartlaken. 80-90 % wat we vandaag gereden hebben was werkelijk perféct asfalt. Die andere procenten hadden wat hobbels en/of lasnaden.

En nadat we de voorzichtigheid achter ons hadden gelaten, schoot ’t asfalt rappie-rappie onder ons door. De verwachtte aankomsttijd werd steeds verder naar beneden bijgesteld. Ik benoem even de A-348: 33 km puur rijplezier. Madre Dios, wát een weg!!

Qua eten hadden we vandaag een afwijkend ”patroon”. Aangezien we vanochtend in ’t hotel niet konden ontbijten (pas vanaf 8 uur, en dat vonden we te laat), besloten we dat ergens langs de route te doen. 2 broodjes, twee koffie: 7 euro totaal. Dat ben je bij ons zo ongeveer voor ’n kop koffie kwijt….

Lunch was tegen een uur of 1, als kasteelheren in het Spaanse zonnetje. Het was redelijk een verrassingsbordje, maar het smaakte wel ergens naar en ’t vulde goed.

Ik heb een serie jaloersmakende foto’s van onderweg, ik plaats er nu slechts enkele. Teveel om uit te kiezen en m’n bandbreedte zou dat ook niet aankunnen :).

Uiteindelijk waren we tegen 4 uur op 9nze plaats van bestemming: Berja. Alwaar we overnachten in een schitterend gelegen hotel op een middeleeuws aandoend marktpleintje. Na m’n noodzakelijke siësta m’n eerste biertje voor vanavond maar geprobeerd (is best goed bevallen 😉 ). Nu eerst even t verslag maken en zo meteen een (tapas)restaurantje in be buurt zoeken. Daarna op tijd naar bed en morgen weer een heerlijk dagje genieten. Je zou er verveeld van kunnen raken, maar niet heus 😀

Verwachtte aankomsttijd, rond 14.30. We hadden net 5 minuten gereden, of de mooiste vergezichten stelden zich aan ons ten toon. De wegen waren nagenoeg verlaten, het asfalt retegoed, het weer prachtig (alhoewel aan de frisse kant). Oftewel: droomomstandigheden voor een motorrijder.

De dag samengevat: als vandaag mijn hartslag al te hoog is geweest, dan is ’t van de adembenemende vergezichten.

Én van de keuzestress die ik na een half uur rijden al had, wélke foto’s moeten in ’t verslag komen want na 30 minuten had ik er al genoeg gemaakt om 2 verslagen mee te vullen. Prachtige vergezichten, uitgestrekte valleien, uitdagende balcony-roads en in de verte de besneeuwde toppen van de hoge Sierra Nevada.

We hebben werkelijk fantastisch gereden. Nauwelijks verkeer, alleen in ’t laatste anderhalf uur werd het ietsje drukker toen we langzaam maar zeker Granada naderden.

Geluncht werd rond een uur of 1. Gezellig langs de route in een wit dorpje, in ’t zonnetje met wat ”plaatselijke” bewoners om ons heen. 2 lekkere pizza’s verder konden we er weer helemaal tegenaan voor de laatste 120 km. Zoals al eerder gememoreerd, ’t schoot lekker op :).

Hotel Inglaterra lijkt zo op ’t eerste oog een prima lokatie, in ’t centrum. Veel eetgelegenheden en (Irish) pubs in de directe nabijheid, eindoordeel volgt overmorgen. Enige nadeel so far, je kunt er niet parkeren. En nadat we eerst de motoren langs de weg in een moto-vak hadden gestald, kwam tijdens ’t douchen toch de twijfel, staan ze daar wel veilig? Het duifje achter de receptie kon onze twijfel niet wegnemen en zo besloten we alsnog om een parkeergarage in de buurt op te zoeken. ”Zoeken” is hier wel ’t kernwoord, want dat k#-ding is alleen met meerdere verkeersovertredingen te bereiken….

Enfin, eenmaal de motoren veilig gestald, volgden we ’t restaurant-advies van dezelfde receptioniste en daar hebben we geen spijt van gehad. Voor toekomstige Granada-bezoekers: Bodegas Castañeda is van hárte aan te bevelen. Zorg dat je op tijd bent, anders is ’t aansluiten in de wachtrij.

Vandaag overigens geen siësta gehouden, té opgewonden van al ’t moois wat ik vandaag gezien/beleefd heb. Dan is slapen toch niet mogelijk. In plaats daarvan lekker vroeg gaan eten, en dito naar bed. Morgen slechts een korte rondrit over de Mulhacen, maar daarover morgen meer.

Máááár, ik had aan ’t begin nog wel een cliffhanger. We (beide PS’en) hebben een officiële mededeling wereldkundig te maken (en we hebben niet eens de hele dag nodig gehad om tot dit oordeel te komen 😉 ).

Een aantal jaren geleden heeft het BCB-bestuur (PST, GJ en PSL) gezamenlijk én unaniem besloten dat de Dolomieten de mooiste motor-speeltuin van Europa is. Welnu, we hebben slecht nieuws voor de Dolo, want vandaag maken wij bekend dat de Sierra Nevada het mooiste motorgebied van Europa is!! Waarvan akte en waarvoor hulde. 😀 😀

Ik heb ’t al gehad over de prachtige omgeving en ’t goede weer. Maar ook het asfalt: na 3 uur rijden hadden we pas onze eerste puthole. Strak, grof en uitstekende grip. Logische bochten en heerlijke bochtencombinaties waar zadelpijn simpelweg niet mogelijk is want je hangt meestal naast je motor. Zeer goede inhaalmogelijkheden, áls dat al nodig is. Want d’r is nauwelijks verkeer. Je kunt een kwartier rijden zonder een sterveling tegen te komen. Géén vliegen e.d., die je visier volkliederen of je action-cam het zicht ontnemen. Het enige nadeel is dat de horeca-mogelijkheden onderweg wat dunner gezaaid zijn tov de Dolo.

Ander pluspunt tov vd Dolomieten zijn de snelheidscontroles, of eigenlijk het gebrek eraan. Daar waar je in Italië om de paar honderd meter de bekende oranje kastjes naast de weg hebt staan, is er hier níks te zien. (Al zal pas over een paar weken blijken of dat ook inderdaad een voordeel is geweest of dat er toch nog ineens een postzak met fanmail uit Spanje met de stoomboot bij ons wordt afgeleverd… 😉 )

Héérlijk weer, en ik ken geen motorgebied waar je op 1 dag van het strand naar 1600 (en morgen 3000) meter kunt rijden. Een vliegveld in de buurt, waardoor ook de niet-motorrijdende thuisblijvers niet meer thuis hoeven te blijven. Ik heb nog nooit, na 3 uur héérlijk rijden, vanaf 1200 meter hoogte de middellandse zee kunnen fotograferen :D.

En nu snap ik dat het bestuur deze trip niet compleet is. Maar we zijn beiden gaarne!! bereid om GJ de kans te geven om zelf zijn oordeel te vormen zodat we weer tot een unaniem jury-oordeel kunnen komen ;). Willen we bést nog een keertje voor terug komen hoor, geen probleem 🙂 (en dat zeggen we al na pas 2 dagen hier rondrijden 😀 ). Adios en tot morgen.

Doordat vandaag een rondrit betrof, was van paniek geen sprake. Sterker nog; we namen op goed geluk een afslag en werden verrast door prachtige vergezichten en mooie passages.

Tevreden met onze dag reden we terug naar Granada. Voor PSL tijd voor de dagelijkse siësta. En dus ging ondergetekende op verkenning door Granada.

Met enkele toeristische foto op zak belande ik in een typisch en overvol Tapas restaurant. Ik genoot van de gerechten en keek mijn ogen uit bij zoveel drukte. En toen PSL aansloot kon hij met eigen ogen zien wat mij al de hele middag boeide.

Om toch ook een beetje van de stad en het heerlijke weertje te genieten slenterden we door de smalle straatjes. Na inkopen te hebben gedaan (flessen water) en deze gedropt te hebben in het hotel, zochten we een plek voor de kleine maar onvermijdelijke trek.

Of het toeval was weet ik niet maar op een of andere manier kwamen we uit bij het restaurantje waar we gisteren zo genoten hadden. De overheerlijke Iberico ham werd besteld, en we genoten wederom van een heerlijke Spaanse avond.

Als afgesproken volgde ik de snelweg in noord-oostelijke richting, terwijl PSL afboog richting zuid-oosten. Na een saai stuk autobaan volgde een nog saaier doorgaande weg. Op cruisecontrol gleden de kilometers snel onder me door en gelukkig volgde niet veel later de afslag richting “bergen”.

Vanaf hier was het compleet andere kost; niets saai, niets rechtdoor. Heerlijke bergwegen, prachtige omgevingen, super asfalt, en vrijwel geen ander verkeer. Aangezien ik alleen was ben ik wat vaker gestopt voor een fotomomentje. Ik denk niet dat de foto’s kunnen weergeven wat ik beleefde, maar dit is de beste mogelijkheid die ik heb jullie mee te laten genieten.

Wegen en bochten waar geen einde aan lijkt te komen verder, naderde ik de snelweg. Tijdens de Tankstop kreeg ik de info waar PSL zich inmiddels bevond en even later zaten we samen aan een Spaans-Belgische-spaghetti.

Dit “wegrestaurant” was in de Tabernas woestijn, vlakbij Fort Bravo. Dit laatste moet een western stadje voorstellen welk gebruikt is/wordt voor filmopnames. Op aanraden van onze serveerster werd dit bezocht, maar helaas was het geen cent van het entreegeld waard, al kwam PSL nog bijna in een vuurgevecht (show) terecht.

Daarna was het tijd samen ons hotel in Almería op te zoeken. Met een beetje draaien en keren stonden we voor het hotel en bij het inchecken bleek dat er een voertuiglift naast de ingang was. Voor de eerste keer stond ik met mijn motor in een lift! Perfecte parkeerplaats en een prima hotel.

Inmiddels zit ik dit verslag te typen in een modern restaurant in hartje Almería waar ik voorlopig de eerste en enige klant ben. In alle overige etablissementen werd me duidelijk gemaakt dat ik nog niet aan de “Spaanse way of life” en klok gewend ben. Biertje smaakt er niet minder om…

In korte tijd werden weer de nodige hoogte-kilometers gemaakt en wederom die prachtige vergezichten en heerlijke wegen, tijd voor weer een fotostop.

Na de top en de onvermijdelijke afdaling de vallei overgestoken om aan de andere kant opnieuw de hoogte in te klimmen, al moest ik daarvoor eerst een op de weg kerende vrachtauto ontwijken. ABS doet ut iig :).

Na ook deze pas, die tevens de grens vormt tussen de regio’s Almeria en Granada, te hebben geslecht, reden we over lange maar vooral rechte wegen richting de nationale parken waar we ons zo veel van hadden voorgesteld.

Het begin was nog wel aardig, al moesten we wel een kudde shoarma-in-opleiding eerst voorrang verlenen.
Daarna werden de wegen echter slechter, en het aantal tegenliggers nam helaas ook toe. Complete vrachtauto-combinaties die zich naar boven/beneden over de kronkelige wegen wurmden, moesten worden ontweken. En daar waar er al ruim 20km werd gewaarschuwd voor ”opspattende steentjes”, dan slaat ons ineens de schrik om ’t hart (ojee, ja van beide PS’en!!) als dan ineens meerdere kruiwagens daarvan in een bocht ligen. Met ’t nodige kunst- en vliegwerk en onder ’t aanspreken van ál onze rijvaardigheden, konden we beiden onze machines met de gepoetste kant boven houden, maar de schrik zat er wel in. Zeker na nóg zo’n k#-bocht, een paar km verder. Nee, de A317 is géén aanrader….

In Hornos werd gestopt voor een late lunch, nog maar 80 km te gaan. Het begint op te schieten :).

Na de lunch draaiden we de A319 op, langs een stuwmeer richting Cazorla. De navi gaf bijna 2 uur aan. Maar da’s dan gebaseerd op een max-snelheid van 40kmh :o. Omdat het een ”fietsweg” is. We hebben op die 80 km geen fietser gezien, dus voelden we ons ook niet gehouden aan die snelheidsbeperking ;). Zeker PST had er goed de sokken in, om de nare ervaring van die grindwegen kwijt te raken. PSL reed eveneens lekker door, maar dan lekker relaxed om zo weinig mogelijk energie te verbruiken.

Ondanks tank- en fotostops, alsmede wat inhouden bij overstekend wild uit de bambi-categorie, waren we anderhalf uur later al bij t hotel. Een idyllisch gelegen hotel-restaurant met eigen parking en diverse huisjes. Werkelijk fantastisch, 2 slaapkamers, 2 badkamers, woonkamer met balkon en een magnifiek uitzicht over Cazorla. Na m’n inmiddels gebruikelijke siësta een paar pintjes in de bar te hebben genuttigd gingen we lekker aan ’t diner en zullen we dadelijk wel weer vroeg onder de wol kruipen. Adios.

Vandaag een kort verslag, weinig bijzonders te melden. Vanochtend uitgeslapen en na een redelijk ontbijt net na tienen op de motor gestapt. Verwachtte aankomsttijd: even na twee uur. Na plm 3 km draaiden we de A3?? op. Exacte naam doet d’r niet toe, die rijden we nóóit meer.

Verder niks bijzonders te melden, eenmaal van die k#-weg af, verder mooie doorgaande wegen die met gemiddeld zo’n 100kmh werden afgelegd. Ondanks een korte koffiestop gaf de navi nog altijd 14:10 aan als aankomsttijd, hetgeen we zonder lunch ook zonder problemen hebben gehaald.

Daarna de stad in, waar ’t net als in Limboland de 11e vd 11e is, maar dan anders. Na de lunch werd ’t al maar drukker, waarna we ’s avonds verzeild raakten in een religieuze stoet door ’t centrum.

Ter culturele info: de zes genootschappen uit verschillende steden, verzamelen bij toerbeurt in een van die zes steden. Dit jaar was Cordoba aan de beurt, en daar vielen wij dus per toeval midden in. Daarna nog een keer gegeten (ivm noodzakelijke plaspauze), en tegen tienen naar bed.

The end!

Cordoba was vanochtend haast uitgestorven, er was nauwelijks verkeer op de weg, dus dat schoot lekker op. Blijkbaar is de zondag ook de dag in de week dat de motorrijdende Spanjolen hun brommert uit de schuur halen, want vandaag zaten er een hoop op de weg. Helaas hadden ze allemaal hun spiegels al op marktplaats gezet…. Rijden kunnen de meesten niet en opletten, ho maar.

‘S ochtends reden we door een prachtig mooi gebied met heel veel kort draaien en keren, maar door de ochtenddauw en wat lage bewolking was de weg vochtig en waren de afgevallen bladeren veranderd in een glibberige pulp. Voorzichtigheid was dus geboden. Desondanks een heel mooi stuk en toch vlotjes door kunnen rijden.

Na de tankstop veranderde de omgeving, de en werd ook het karakter van de weg anders. Lekkere bochtencombinaties wisselden zich af met korte rechte stukken. Héérlijk rijden, en de zon had inmiddels de laatste restjes laaghangende wolken weggebrand:)

De track werd alleen maar beter en de route steeds plezanter, richting de lunchstop heerlijk kunnen knallen.

De lunch, een lekkere burger voor mij voor een prijs waar je gisteren in Roermond geen biertje van kon betalen :D. En wat PST had, daar is de jury nog niet over uit.

Inmiddels was ’t ook tijd om de kleding te wisselen, polo’s met lange mouwen werden ingeruild voor korte exemplaren en een blik op de weersverwachting voor de komende dagen leert dat de regenpakken en de koude-uitrusting weggegooid cq diep weggestopt kan worden :).

Na de lunch vond PST een sinaasappelboom om een mooie foto bij te maken. Deze is tzt te bewonderen in The Sub.

Daarna eerst nog een heerlijke route, al werd het rijplezier voor PST wel bedorven door weer wat van die onervaren (?) tegenliggers die niet op hun eigen weghelft kunnen blijven…. Het laatste stuk werden we ”geëscorteerd” door drie Spanjolen voor ons, die er wel goed de sokken in hadden. Onze aankomsttijd slonk ’t laatste anderhalf uur met 25 minuten ;).

Rond 4 uur waren we in Sevilla. De korte tocht door de stad toonde ons al véle bezienswaardigheden. Voor PSL was ’t wel de hoogste tijd voor een broodnodige siësta, PST ging ”effe” ruim 7km door de stad wandelen.

Daarna vonden we dat we een paar pintjes wel hadden verdiend, en terwijl we op het terras de stadsderby Sevilla-Real Betis konden volgen, konden we onze ”maagjes” vullen met gerstenat en Spaanse lekkernijen.

En dus ontwaakten we in hartje Sevilla.

Voor PSL een geplande rustdag, ikzelf had hier een aantal dagen geleden al een ander besluit in genomen. De wegen zijn geweldig, het weer fantastisch en de omgeving magnifiek. Voor mij reden genoeg om een extra ritje te preferen boven weer een slenterdag in Sevilla.

De route werd “uit de losse pols” gevolgd, waarbij regelmatig werd afgeweken, zodra ik iets interessants zag. Zie hier mijn “kastelenroute”;

Toen ook nog de aankondiging Portugal op de wegwijzers verscheen heb ik mezelf even vermanend moeten toespreken. Dat doen we wel een ander keertje 😉

Ik vervolgde mijn route en aangezien ik niet (zoals PSL) rijdend foto’s kan nemen van de vergezichten, heb ik een moment genomen om u, onze trouwe volgers, te laten delen in de pracht waarmee de herfst de natuur verrijkt. Zie deze “gouden boom“…

Na nog een enkele stop was het tijd voor de innerlijke mens, en aangezien ik alleen was wilde ik kort stoppen en de motor in het zicht behouden. Dus de Burger King was een uitstekende keuze.

Na een stukje snelweg kwam ik terug bij ons hotel in Sevilla, en na een douche en een kort bezoekje aan Cortes Ingles, besloot ik het goede voorbeeld van PSL te volgen en eveneens een Siësta te houden. Inmiddels zitten we lekker op een terras, letterlijk naast onze motoren en zullen vanavond wederom Sevilla onveilig maken (ahum). Adios!

Voordat ik naar vandaag ga, wil ik jullie onze culinaire uitspatting van gisteravond niet onthouden. In een door de hotelreceptionist aangeraden tapasrestaurant Dos de Mayo kregen we onze honger prima gestild.

Dan de dag van vandaag. We horen natuurlijk de weersberichten uit Nederland en België en zijn natuurlijk begaan met hoe ’t er in onze ‘Heimat’ aan toe gaat. Om onze verbondenheid te tonen, hebben wij hier vandaag ook de hele dag aan ”code geel” gedaan, gewoon uit solidariteit zal ik maar zeggen.

Zo liep de temperatuur al vrij snel op naar waarden die ook bij ons code geel rechtvaardigde. En dus werd onder een fel gele zon (en in de schaduw van een Northrop F5 Tiger II gate guard) het textiel  voor een zomerjas gewisseld.

Die kledingwissel was voor PST nog niet voldoende, waardoor we een half uurtje later bij een barretje stopten, en onder ’t genot van een gele Fanta ook de broek werd ingewisseld voor een doorwaai-exemplaar.

Inmiddels naderden we het nationale park wat bekend staat om z’n witte dorpjes. De naam van ’t park is me nu even ontschoten, zal de volgende keer als ik hier ben beter opletten :).

In de categorie ”mooie vergezichten” hadden we er weer een paar. Al waren de toerfietsers die de Puerta de las Palomas beklommen, wel hinderlijk. Lastig inhalen als je minimaal 1,5 meter onderlinge afstand moet houden en de ene bocht de andere opvolgt (persoonlijke noot: An sich vind ik die onderlinge afstand wel een goede regel waar ook in andere landen veel van geleerd kan worden…)

Uiteraard had ik vandaag, uit solidariteit,  m’n gele polo aangetrokken en we konden ’t niet nalaten om onder een paar palmbomen, onder ’t brandende gele zonnetje, een gezamenlijk statieportret te maken.

Getankt en geluncht werd in Ubrique. Daar duurde ’t ff voor we een geschikte eet-lokatie gevonden hadden maar ’t zoeken van een geschikte parkeergelegenheid voor onze motoren, was voor ondergetekende, in ’t bergachtige dorpje, een code-rood momentje….

De laatste anderhalf uur hebben we weer van het prachtige uitzicht en mooie dorpjes genoten, al heb ik ’t rustig aan gedaan. Wel nog een prachtige gier geschoten, althans geprobeerd want de foto is niet helemaal scherp.

En zo arriveerden we rond de klok van 4 in Ronda. Ons hotel, gelegen naast de stierenarena (plaza de toros), was ook weer niet zonder verkeersovertreding te bereiken. Na de spullen te hebben uitgeladen, moesten we onze motoren even verderop in een parkeergarage stallen.

Na te hebben gedouched staken we de weg over om op het eerste terras wat we tegen kwamen te genieten van twee héérlijke goud-gele cervezas, terwijl de ondergaande zon de winkelstraten in een goud-gele gloed lieten baden.

Heerlijk gegeten en na een afsluitende koffie gingen we vroeg richting hotel. The end en tot morgen. Adiós!

Via de kustweg met in- en uitvoegend verkeer waarbij alle aandacht geboden was, naderde in rap tempo Marbella. Maar net voor deze bekende badplaats draaide ik de A397 op.

Eén weg die op diverse websites en andere media wordt aangeduid als DE weg van zuid Spanje.

Ondanks het vele verkeer, flitskasten en trajectcontrole is het toch gelukt hier volop te genieten. En geheel in stijl met vele andere motorrijders werd Venta El Madronã vereeuwigd.