Dag 1: Zaterdag 20 juni 09, Vertrek uit Echt, naar Waldesruhe Elmstein
Vanaf half 9 stond “de koffie klaar” zoals dat heet. En zoals verwacht was GJ keurig op tijd gevolgd door Renate, Femke en Maaike. De motor en vooral ook de bagage werden geïnspecteerd, zeker omdat GJ zich toch nog maar een extra, nieuwe, tas had gekocht. De koffie werd gretig tot ons genomen en toen PSL om 9.10 uur arriveerde konden we eigenlijk gelijk vertrekken. Snel werd nog de eerste groepsfoto gemaakt, afscheid genomen en onze reis was begonnen! Nauwelijks goed en wel de snelweg op gedraaid reden we zo in onze eerste regenbui. Stomme pech of een slecht voorteken? Na het passeren van de duitse grens konden we koers zetten naar onze eerste stop in Heimbach voor een enigszins verlaat maar stevig ontbijt. In de Eifel hield het op met regenen maar waren de wegen nog steeds nat waardoor we toch extra voorzichtig moesten zijn. De peukenpauze hebben we genomen in een bushokje, waar nog wat extra regenkleding werd aangetrokken. Gelukkig klaarde het niet lang hierna weer op.
Onze 2e stop was in Wittlich waar we in het centrum met onze motoren door een plaatselijk feest en braderie reden, wat ons de nodige kwade blikken opleverde. Onder de klanken van de plaatselijke harmonie smaakte de lunch prima, en inmiddels was het zonnetje gaan schijnen. Toen we de Moesel bereikten herkenden PSL en PST de route van onze trip van vorig jaar en werd, zoals van te voren besproken, gestopt voor een eerste fotoshoot. De Eifel achter ons latend reden we door het Saarland en de Pfalz naar ons 1e hotel van deze reis, Waldesruhe in Elmstein. Elmstein bleek een heel klein plaatsje te zijn ergens beneden in een dal, bestaande uit slechts enkele huizen en ons hotel. Op de website hadden we al gelezen dat op de avond van onze overnachting er een “Flammkuchen-Fest” was. De hotelier was dan ook drukker met de voorbereiding hiervan dan met onze aankomst. De motoren moesten noodgedwongen buiten staan omdat hij de garage zelf nodig had en ook avondeten zat er niet in. Wij konden tenslotte meegenieten van de Flammkuchen! Nadat de bagage op de kamers lag en we ons snel hadden omgekleed namen we plaats op de welbekende lange banken met tafels en werden de 3 soorten Flammkuchen samen met een potje bier uitgeprobeerd. Het bier smaakte prima dit in tegenstelling tot de Flammkuchen. Uiteindelijk hebben we onze honger gestild met een broodje schnitzel . Toch was het een gezellige avond en door het tevoorschijn halen van de speelkaarten en een Williams als afsluiting lagen we toch pas om half 12 in bed.
Dag 2: Zondag 21 juni 09, van Waldesruhe Elmstein naar Zum Schwanen Berau
Bijna ongelofelijk maar om 5 minuten over 7 was ik vóór de wekker wakker. Een blik uit het raam leerde dat het fest toch nog tot in de late uurtjes was doorgegaan. Buiten stond nog alles zoals het ergens die nacht was achtergelaten. Snel aankleden en toen ik de geur van koffie ontwaarde naar het ontbijt. Blijkbaar was onze hotellier ook nog niet lang onder de levende. Omdat ik deze nacht de eenpersoonskamer had kwamen mijn reisgezellen pas naar beneden toen ik het ontbijt al had verorberd, zei het op de afgesproken tijd van half 8. Ook niet erg, ik kon op mijn gemak genieten van het sigaretje en ook het toilet op onze etage had ik volledig tot mijn beschikking.
Nog een beetje onwennig werd alle bagage weer naar beneden gesleept en op de motoren bevestigd. Om 9 uur werd vertrokken. Tot de grens hadden we een heerlijke weg door mooi bosgebied. Bij de grensovergang zijn we nog even gestopt voor een aantal foto’s. Daarna was Frankrijk aan de beurt. Helaas een doodsaaie weg, rechttoe rechtaan. Enige vreemde is als PSL opeens naast je komt om al rijdend wat foto’s te maken. Bij Baden Baden zijn we weer de Rijn overgestoken en kwamen we terug in Duitsland. Hier werden ook de motoren weer afgetankt en konden we onze reis vervolgen. Het volgende gebied op onze toerkalender was het Schwarzwald, waar we vorig jaar al met veel plezier hebben rondgereden. Om echter toch een beetje op te schieten waren het voornamelijk de grotere wegen zoals de Schwarzwald Hochstrasse die ons door dit prachtige stukje Duitsland voerde. De lunchplaats was Oppenau waar we een Strammer Max holländischer art hebben gegeten. Hoewel de lucht er de hele dag dreigend heeft uitgezien hebben we het toch zo goed als droog weten te houden. Slechts de laatste kilometer kregen we nog een beetje hemelwater over ons heen. Een extra (plas-)stop werd ingelast bij een gigantische koekoeksklok, waar dit gebied zo bekend om is.
Na nog een koffie te hebben gedronken net na de Titisee reden we naar ons hotel voor de komende nacht, Zum Schwanen in Berau. Weer een heel klein plaatsje, behorende tot de gemeente Uhlingen-Birkenhof. Het hotel was echter het tegenovergestelde van de eerste nacht; gigantische kamers en lekker eten à la cart. Specialiteit waren de Pfifferlingen, waar GJ en PST van hebben genoten. De motoren konden achterom in een schuur gestald worden. Na het avondeten werd nog een wandeling gehouden en na nog een pilsje, een potje kaarten en een Grappa als slaapmutsje lagen we om 23 uur op onze riante kamers.
Dag 3: Maandag 22 juni 09, van Zum Schwanen Berau naar Kajetansbrucke Pfunds
Om 7 uur deed de wekker waarvoor hij gemaakt is. Na een stevig ontbijt vertrokken we om 9 uur. De originele route werd iets aangepast omdat we nog per se in Duitsland wilde tanken. Daarna zouden we 140 km. door Zwitserland rijden en dit land doet niet mee in het Euroverhaal. Dit was ook te merken aan de grens; wachten op het norse knikje dat aangeeft dat je door mag rijden. Hoewel we toch alle drie pas een respectabele leeftijd beginnen te naderen lijkt het bijna niet meer voor te stellen dat dit nog niet zo lang geleden de normaalste zaak was bij het passeren van een grens. Zwitserland is ons vooral bij gebleven als saai! Hoewel we nog één berg(-je) hebben overgereden was het voor de rest een grote weg af en toe onderbroken door het doorkruisen van een stad of dorp. Inmiddels hadden we samen min of meer spontaan al een vaste dagindeling gemaakt; 9 uur vertrekken, rond half 11 koffiestop, rond half 1 de lunch, ergens in de middag nog een terrasje en dan op naar het volgende hotel. Alleen had ik als “grote planner” wel rekening gehouden met het tanken maar niet met de koffiestop. Gelukkig bleek het gemis van Zwitserse francs geen enkel bezwaar. Sterker nog; het etablissement dat we aandeden leek nergens een probleem mee te hebben. Roken was nog gewoon toegestaan en verder leek het veel op het sodom en gamorra van Zwitserland. En laten wij daar nu stoppen voor een kop koffie. Maar de bediening was alleraardigst en ook de koffie smaakte prima.
Helaas kan dit niet gezegd worden van het weer. Regen, regen en nog meer regen. Zo erg zelfs dat we zelfs hebben staan schuilen bij een tankstation. Gelukkig was Zwitserland zo doorkruist en kwam ons volgende land in zicht, namelijk Liechtenstein. Persoonlijk kende ik dit landje alleen van het voetbal, waar het in diverse kwalificatiewedstrijden niks voorstelt. Zo is het ook met het land zelf. We waren er doorheen voor we er erg in hadden en zelfs stoppen voor een foto van het grensbord was niet aan de orde. Snel hierna belanden we in Feldkirch, Oostenrijk. Nog altijd kletsnat van de regen zochten we een plek voor onze lunch. Gelukkig was het een aangename bediening en ook het eten was van deze aard. Bij het verlaten spraken we met een groepje motorrijders die ook een lunchplaats zochten en van hen begrepen we dat ze zelfs hadden moeten omrijden voor een door sneeuwval gesloten pas. En op ons programma stond de Silvretta Höhenstrasse! Toen we deze naderen waarschuwden borden ons dat deze pas alleen toegankelijk was mits men sneeuwkettingen bij zich had. Aangekomen bij het tolhuisje werd ons op het hart gedrukt voorzichtig te zijn vanwege regen en sneeuwval. Maar als echte bergbeklimmers lieten wij ons hierdoor niet afschrikken en na het betalen van € 10,50 tol p.p en het maken van foto’s werd vertrokken. De haarspeldbochten volgden elkaar in snel tempo op en van ver zagen wij al de laaghangende bewolking. Naarmate we hoger kwamen veranderde de regen in sneeuw en langs de weg lagen nog resten sneeuw van afgelopen winter. De temperatuur daalde met de meter die we stegen en omdat we al doorregent waren was het niet bepaald prettig.
Gelukkig was de afdaling, na de vanzelfsprekende foto en sigarettenstop op de top, makkelijker te rijden en ook de regen werd beduidend minder. Galtür en Ischl werden gepasseerd om uiteindelijk via Landeck ons hotel in Pfunds te bereiken. Nat en kil werden de motoren in de garage gereden en de bagage de kamer op gesleept. Natte kleren werden te drogen gehangen en toen was het tijd om onze koffers en tassen te openen op zoek naar de zwembroek. Echter het in de folder genoemde zwembad was een buitenbad en dus zeker niet aan te bevelen bij deze tempraturen. In de kelder van het hotel bevond zich wel een warme sauna met heerlijke douches waarvan we gretig gebruik hebben gemaakt. Weer helemaal opgewarmd en opgefrist namen we plaats aan onze tafel. We hadden halfpension geboekt en op het menu stond een… schnitzel. Deze smaakte prima in tegenstelling tot het bier dat niet koud genoeg was. Na uiteindelijk weer een potje kaartje en een cola met obstler was het om 23 uur weer hoog tijd voor onze welverdiende nachtrust.
Dag 4: Dinsdag 23 juni 09, rondrit vanuit Kajetansbrucke Pfunds
Ondanks alle slechte voorspellingen via tv, teletekst, de buienradars op internet en zelfs de bezorgde hotellier zijn we in de stromende regen toch vertrokken voor onze rondrit over 9 Alpenpassen. Afgesproken was dat wanneer de omstandigheden te bar werden we ons simpelweg zouden omdraaien. Maar o.a. de Stelvio stond op het programma en zo’n kans wil je niet bij voorbaat al verloren laten gaan. Als eerste reden we via Nauders naar Italie over de Reschenpass. In deze richting hadden we vanaf de hotelkamer gezien dat de lucht iets minder grijs was dan om ons heen. Langzaam werd de regen iets minder maar daarentegen was er wel een heel stevige wind. Daarna was het tijd om de Stelvio te bedwingen. De regen had inmiddels plaats gemaakt voor een waterig zonnetje. Via de oostkant begonnen we aan de beklimming die o.a. bestaat uit meer dan 40 haarspeldbochten. Wat een ongelofelijke ervaring! Halverwege was het weer tijd voor een kopje koffie, het was immers half 11 (ons schema, zoals gisteren beschreven). Eenmaal boven op de Stelvio voelde de beklimming als een geweldige overwinning. Handen werden geschud en ook de triomfantelijke kreet moet tot ver in de omtrek hoorbaar zijn geweest. En dat ondanks de snijdende kou met sneeuw. De afdaling hebben we gedaan via de Umbrailpas. Bijzonder hieraan is dat deze ca. 2 à 3 km. niet geasfalteerd is. Weer een bijzondere ervaring om van meer als 2700 meter af te dalen door onverharde haarspeldbochten. Maar ook deze werden overwonnen! Het landschap was woest en ruig, verkeer was er nauwelijks. Beneden aangekomen reden we het plaatsje Santa Maria binnen. Hier hebben we genoten van koffie en een flink bord spaghetti.
Van hieruit ging het richting Ofenpass. Na onze ervaringen met de Stelvio was dit weer compleet anders; mooie lange bochten en een brede weg zonder haarspeldbochten. Vanuit dit stukje Zwitserland zijn we terug Italië in gereden door de Munt-la-Schera tunnel. Deze is gemaakt na de 2e wereldoorlog om de aanleg van een enorm stuwmeer mogelijk te maken. Na het realiseren hiervan is de tunnel in 1963 opengesteld voor normaal verkeer. Echter de tunnel, 3 km kaarsrecht met slechts 1 bocht helemaal aan het einde is maar 2,5 meter breed waardoor het verkeer slecht een richting is, hetgeen om het kwartier wisselt van rijrichting. Langs het eerder genoemde stuwmeer reden we naar Livigno, een Italiaans plaatsje dat taxfree is. Dus hier werd getankt en weer een nieuwe voorraad sigaretten ingeslagen. Vervolgens reden we de Passo di Foscagno op en af. Helaas was dit geen succes. Het was inmiddels weer gaan regen en de weg was glibberig van het overtollige water en op diverse plaatsen kleurde deze door achtergebleven olie en/of brandstof. Eenmaal beneden moest ondergetekende dn ook eerst weer een dosis nicotine tot zich nemen om weer te bedaren.
Gelukkig wachtte ons voor de 2e maal de Stelvio, dit keer beklommen vanaf de zuidkant. Na nogmaals een fotostop op de top daalde we voor de 2e keer deze dag af via de Umbrail. Inmiddels wisten we dat de koffie in Santa Maria prima smaakte. Vanaf hier zijn we wederom via de Reschenpas, met weer zo’n enorme wind, terug gekeerd naar ons hotel. De sauna was geen punt van discussie en ook de heerlijke douche werd weer gretig geconsumeerd. Meteen hierna was in de gang van het hotel een wedstrijd luchtbuksschieten. Elke deelnemer zou ’s avonds een gratis borreltje ontvangen dus zonder morren werd plaatsgenomen achter de buks. Na het avondeten was de prijsuitreiking. Om de stemming nog een beetje te verhogen nam de zoon van de hotellier de accordeon ter hand en ook de karaoke-installatie bewees weer zijn dienst. Inmiddels was ook de bierkoeling gerepareerd en verrijkt met enkele glaasjes van dit vocht werd vol spanning de prijsuitreiking afgewacht. ST en SL waren verdienstelijk in de middenmoot geëindigd maar GJ bleek de beste schutter te zijn met alle drie de treffers in de 10! Uitzinnig van vreugde ontving GJ zijn gouden speldje en als waardige verliezers besloten SL en ST nog maar een extra glaasje bier te bestellen. Het vervolg was een avond die de vaste hotelgasten (sommigen waren al 15 jaar gast in dit hotel) niet snel zullen vergeten. Via een audiokabel werd de telefoon van GJ aangesloten op de muziekinstallatie en via Bluetooth werden de verzoeknummers verstuurd. Het Jungfrauenchor werd nog ten gehore gebracht en de vloer werd vrij gemaakt voor een dansje. Toen het langzaam maar zeker tijd werd het bed op te zoeken bleek onze overijverige bardame de sd-card van GJ in de prullenbak te hebben geworpen. Na veel gegraaf en gezoek konden we dit kleinood alsnog veilig stellen. GJ en ST zochten hierna heel verstandig de hotelkamer op terwijl SL nog nakeuvelde met Annie en André. Tijdstip van zijn bezoek aan het bed is helaas bij de schrijver dezes niet bekend. (Ook zijn gesnurk heb ik deze nacht niet meer waargenomen…)
Dag 5: Woensdag 24 juni 09, van Kajetansbrucke Pfunds naar Castel Latemar Nova Levante
De avond van gisteren was nog duidelijk merkbaar toen om kwart over 7 de wekker weer ging. En een blik uit het raam verbeterde hier ook weinig aan; weer regen! Vandaag was gepland om terug te rijden naar Landeck om dan via het Ötztal naar de Tsimmeljoch, Jaufenpass en Penserjoch naar onze volgende bestemming, Castel Latemar in Nova Levante te rijden. Maar vooral vanuit het noorden kwam alle bewolking tegen de Alpen aan om daar zijn last te droppen. En aangezien we gisterenavond met een vriendelijke Oostenrijker gepraat hadden die naar Merano was gereden en daar bij 28 graden op een terrasje had gezeten werd de route volledig omgedraaid en gokten we op goed weer aan de zuidkant van de Alpen. Dus werd wederom koers gezet naar de Reschenpass en vervolgens naar Merano. Ons klimatologisch inzicht had ons niet in de steek gelaten en bij een heerlijk zonnetje werd druk overlegd over het vervolg van onze dag. Ik was van mening verder naar het zuiden af te zakken, de eerder genoemde Alpenpassen dan maar niet te rijden en in plaats hiervan onze “optionele” route over de Mendelpass te nemen om zo ons hotel te bereiken. Deze Mendelpassroute was namelijk wel gemaakt, als een soort back up, maar paste niet in ons krappe schema van 9 dagen. GJ en SL wilden echter de gok wagen om toch weer noordelijk te rijden om alsnog de Jaufenpas en Penserjoch te beklimmen. En aangezien we toch wel democratisch zijn ingesteld werd het dus deze 2e optie.
De route hier naar toe was al een heerlijk stuk om te rijden en ook de Jaufenpass was weer een belevenis op zich. Tot aan de top hebben we genoten van heerlijk weer maar boven op de top blies de wind de bewolking in zuidelijke richting. Desondanks hebben we het de hele dag verder droog weten te houden. Eenmaal de Jaufenpass achter ons gelaten was het de hoogste tijd om zowel de motoren als onszelf te versterken met het benodigde voedsel en brandstof. Vreemd genoeg waren heel veel tankstations gesloten of slechts middels een wazige automaat te bedienen. Door niet nader te omschrijven oorzaken raakten we GJ kwijt. Gelukkig liet de techniek ons niet in de steek en met enige heen en weer ge-sms en gebel waren we snel weer herenigd.
Nu de motoren dan eindelijk voorzien waren was het hoogste tijd voor onze eigen buikjes. Bij het zoeken naar een tankstation waren we al een Imbiss gepasseerd en dus keerden we daarnaar terug. Helaas bleek het volledige menu te bestaan uit een tosti en een pizzapunt. Het dunkt mij dat ik hier mag vermelden dat we alle dagen uitstekend hebben gegeten maar de 3 bestelde pizzapunten waren de spreekwoordelijke uitzondering op de regel. Een dikke lap deeg met een rode kleur waarbij de kaas met een loep moest worden gezocht. Slechts met behulp van 2 grote cola’s waren deze te vermurwen om toch maar de slokdarm te passeren.
Hierna werden snel weer de motoren gestart en ging het richting Penserjoch. Zowel deze als ook de vorige Jaufenpas had ik al 2 jaar eerder gereden, zei het in tegenovergestelde richting, maar toch leverde dit nog veel punten van herkenning op. Na de Penserjoch ging het in bijna rechte lijn naar Bolzano. Al snel raakte ik GJ en SL kwijt in de kleine straatjes van deze stad. Gelukkig hadden we alle drie de route in onze Zumo staan dus ik gokte erop dat ik beide heren wel weer ergens zou ontmoeten. Eerste prioriteit was uit Bolzano te geraken. Helaas had de Zumo de grootste moeite mij van deugdelijke informatie te voorzien, en ben ik over een voetgangerspad uit een doodlopende straat geraakt. Bij de eerstvolgende weg van rechts moest ik plotseling voorrang geven aan 2 motorrijders; GJ en SL! Uiteindelijk zijn we dan toch uit Bolzano geraakt en zaten we op de goede weg naar Nova Levante. Wellicht enigszins geïrriteerd door de pizza en het doolhof van Bolzano besloot ik om eens te genieten van de prachtige Dolomietenwegen. Hierbij liep de snelheid lekker op en voor ik er erg in had waren mijn spiegels weer leeg. Omdat we niet ver van onze eindbestemming waren nam ik mij voor de opgebouwde voorsprong te benutten voor het bestellen van een lekker pilsje voor mijzelf en mijn metgezellen.
Ons hotel lag, zoals ik bij het maken van de routes al had ontdekt, bij een driesprong en dus reed ik alsmaar verder, Nova Levante ver achter mij latend. Net toen ook ik begon te twijfelen zag ik plotseling ons karakteristieke hotel, een oud kasteel, opdoemen. Nog voor het inchecken nam ik plaats op het terras en besteld de 3 pilsjes. Onder het genot van een Cubaanse sigaar dacht ik triomfantelijk aan de verbaasde gezichten van GJ en SL wanneer ze mij hier zouden zien zitten met al een heerlijk glas gerstenat.
Toen echter mijn glas al bijna leeg was en ook de sigaar al voor meer als de helft in rook was opgegaan besloot ik toch maar eens te gaan bellen. Gelukkig waren beide heren inmiddels in de buurt en niet veel later genoten we gezamenlijk van het prachtige uitzicht.
De woensdag bleek de wekelijkse grillabend te zijn en dus hebben we, zeker na onze teleurstellende lunch, ons rijkelijk tegoed gedaan. Hierna hebben we nog een klein stukje Dolomieten te voet verkend en na de zware avond van gisteren en alle moois dat de komende 2 dagen op ons wacht zijn we op tijd onder de wol gekropen.
Dag 6: Donderdag 25 juni 09, rondrit vanuit Castel Latemar Nova Levante, Sella ronde
Bij het genot van een heerlijk zonnetje ontwaakten we als echte kasteelheren. Vandaag stond de overbekende Sella ronde op ons lijstje. Na een uitstekend ontbijt zaten we om 9 uur weer op onze motoren. Bij het hotel was het een drukte van jewelste; de afgelopen nacht hadden meer dan 50 motoren de garages gevuld en iedereen wilde gaan genieten, rijden, beladen, of opladen op trailers. Wij hadden onze route in 2 delen opgedeeld, zodat onze Zumo’s niet in de war konden geraken van hetzelfde vertrek als eindpunt. Het was heerlijk rijden. De Dolomieten zijn een ware speeltuin voor motorrijders. Heerlijke wegen, korte bochten, lange bochten, haarspeldbochten, hellingpercentages tot 28 % en dat met een zonnetje op onze helmen! De eerste 15 km. werden in rustig tempo afgelegd. Na een 1e korte stop ging het tempo langzaam omhoog en heeft iedereen op zijn eigen tempo genoten van al dit moois. Enige opmerking die ik hier wil maken is het tegemoet komen van bussen in haarspeldbochten; deze hebben werkelijk de hele rijbaan (en soms zelfs meer) nodig en het is verstandig hierbij ver uit de buurt te blijven!
Na de Passo Gardena hielden we onze 2e stop bij een tankstation met barretje en na een echte Italiaanse espresso, frisdrank en het aftanken van de motoren reden we vergenoegd verder. Bij het beklimmen van de Passo Giau kwamen we weer in een regenbui terecht. Boven op de top hebben we deze over laten waaien onder het genot van een spaghetti en konden we het 2e deel van onze route inladen. Helaas werd het weer minder en onder een dreigende lucht met af en toe een buitje reden we dit 2e deel van onze route. Omstreeks 17 uur waren we terug in ons hotel. De sauna was niet warm en dus werd een douche genomen om daarna plaats te nemen op het terras. SL was nog niet helemaal in vorm en dus namen GJ en ST al een flinke voorsprong wat bierconsumptie betreft. ’s Avonds barstte bij ons hotel nog een hevig noodweer los dat de wegen volledig blank zette. Om 23 uur lagen we weer braaf in onze bedjes met de wetenschap dat ons nog maar 1 dag restte in deze speeltuin.
Dag 7: Vrijdag 26 juni 09, rondrit vanuit Castel Latemar Nova Levante, 9 Passen tour
Om kwart over 7 werden we wakker door het geluid van onze wekkers. De weersvoorspellingen voor deze dag waren weer zeer wisselvallig. Na een benauwde hitte zou her en der een regen of onweersbui mogelijk zijn. Op ons programma stond de 9 passen tour die in zuidelijke richting voerde en dus hoopten we maar dat naarmate we zuidelijker reden de kans op slecht weer kleiner zou worden. Om 9 uur stonden we weer klaar om te vertrekken. Helaas bleek mijn Zumo kuren te hebben. Alle voorgaande routes stonden nog keurig in het geheugen maar de routes voor vandaag en de komende dagen waren spoorloos verdwenen. Een aantal keren werd geprobeerd deze opnieuw in te laden wat op zich al erg langzaam gaat, en in een benauwde hitte gekleed in volledige motoroutfit lijkt dit nog langer te duren. Helaas waren alle pogingen vergeefs. Uiteindelijk werd na een half uur besloten om maar achter SL aan te rijden. GJ was al om 9 uur vertrokken en dus gingen we trachten hem weer bij te halen. Met de kaart die we in het hotel hadden ontvangen in de tanktas was ik al aan het rekenen geslagen. Als ik de Passo Giau niet zou rijden en in plaats hiervan een afkorting zou nemen zou ik de andere 2 weer bijhalen en had ik wellicht tijd om op mijn gemak de Zumo te herstellen. Even voor half 11 hadden we GJ weer bijgehaald en was het dus tijd voor onze koffiestop. Op het terras hebben we van alles uitgeprobeerd; batterij uit de Zumo, routes inladen vanuit andere SD-card, enz. Hoe het eindelijk gelukt is weten we nog niet maar na diverse pogingen stonden de routes weer in mijn Zumo. De optie van het afkorten van de passo Giau en een beetje verloren tijd inhalen sprak de anderen ook wel aan en dus werd ter plekke de route aangepast. De afkorting bracht ons langs een schitterend uitzicht waar we gestopt zijn voor een aantal foto’s.
Vervolgens reden we de Passo Duran, een weggetje waar het voor twee elkaar passerende motoren al krap is. Persoonlijk vond ik dit schitterende maar GJ en SL vonden het toch wel erg krap en ook het slechte wegdek viel niet in goede aarde. In Agordo werd het tijd voor onze maagjes. De motoren werden keurig in het zicht geparkeerd en we namen plaats op het zonovergoten terras bij een temperatuurtje van boven de 20 graden. Binnen 10 minuten echter werd de lucht grijs en donker en we hadden nog net tijd onszelf en onze spullen te verplaatsen naar een overdekt stukje terras voor het noodweer losbarste. De temperatuur zakte gelijk met 4 à 5 graden. Na meer als een uur te hebben gewacht op een opklaring werd besloten, hoe nat dan ook, toch maar verder te rijden. De route werd verder ingekort, de Rollo en Cerada zouden we niet rijden maar in plaats hiervan via Moena en de San Pellegrino de korste weg terug naar het hotel nemen. Met nog geen 150 km. op de teller (van de geplande 260 km.) werden de motoren gestald en begaven we ons naar onze kamer. Bij gebrek aan overige activiteiten hebben we alle drie genoten van een middagdutje.
Dag 8: Zaterdag 27 juni 09, van Castel Latemar Nova Levante naar Lausers Adler Aichberg
Omdat we gisteren hadden genoten van een extra middagdutje en we op tijd ons bedje hadden opgezocht besloten we om vroeg op te staan, als eerste te ontbijten om uiterlijk om half 9 te kunnen beginnen met onze terugreis. We zaten dan ook nog voor de koffie en het roerei in de ontbijtzaal. De tassen en koffers waren de avond van te voren al ingepakt. Na het betalen van de hotelrekening (zo veel bier?) vertrokken we huiswaarts. We hadden alle mogelijke alternatieven besproken die mogelijk nodig zouden zijn bij slechte weersomstandigheden. Gelukkig waren ze niet nodig en zijn we via de oude Brennerpas naar Oostenrijk gereden. Alleen boven op de pas regende het een beetje. Aangekomen in Oostenrijk werd getankt en was het alweer tijd voor de koffiestop. De route liep verder langs Innsbruck en voor we het goed en wel beseften hadden we ook Oostenrijk al achter ons gelaten en waren we in Duitsland.
Helaas regende het hier onophoudelijk en besloten we in Mittenwald onze lunch te nemen en te overleggen over het vervolg van onze route. De alternatieven waren niet op een hand te tellen maar na 4 keer de kaart te hebben geraadpleegd, op de juiste wijze te hebben gevouwen, in de tanktas gestopt te hebben en ook weer tevoorschijn te hebben gehaald werd alsnog besloten om voorlopig de oorspronkelijke route te blijven volgen. We zouden dan de Autobahn naderen en daar zouden we wel verder zien.
Met name GJ wilde deze eerste van de twee dagen die we hadden om huiswaarts te rijden zo ver mogelijk doorrijden. In de loop van de middag klaarde de lucht gelukkig weer op. Om half 5 werd besloten nog 1,5 uur autosnelweg richting Stuttgart te nemen. Ongeacht waar we waren zouden we de 1e afrit na 6 uur nemen en hier op zoek gaan naar een hotel. Om 17.58 uur naderde ik als voorrijder een afrit en besloot deze te nemen. GJ en SL volgden vlak na mij. Met name SL zat er helemaal doorheen en wilde geen meter meer rijden. Op een klein weggetje aan het einde van de afrit stopte ik om met de Zumo op zoek te gaan naar het dichtstbijzijnde hotel. Rondkijkend kwam mij het een en ander wel erg bekend voor. Deze afslag had ik 2 jaar eerder ook genomen op zoek naar een hotel! Ik herkende ook mijn slaapplaats van 2 jaar eerder en herinnerde me aan het overheerlijke avondeten dat ik hier had gehad. Dus onze keuze was heel snel gemaakt en nog geen 2 minuten later stonden onze motoren achter het hotel. SL werd gereanimeerd met een heerlijk glas bier en na de amuse en het voorgerecht gingen we naar onze kamer voor een heerlijke douche. Hierna volgde nog een aantal biertjes en een heerlijk hoofdgerecht en toetje. Pas na een telefoontje met het thuisfront bleek dat GJ pas na vijven werd verwacht in Echt vanwege de koopzondag van Renate. Hadden we ons een hele dag afgebeuld om maar zo ver mogelijk te komen… Weer volledig op krachten werd nog gediscussieerd over hulpverlening, stigma en meer van dit soort onzin, waarna we genoten van de laatste nacht van onze reis.
Dag 9: Zondag 28 juni 09, van Lausers Adler Aichberg naar Echt
Het ontbijt werd geserveerd vanaf 8 uur maar nog voor de hotellier was ondergetekende al beneden. Het idee om ’s avonds weer thuis te zijn en in onze eigen bedden te kunnen slapen maakte dat we toch zo snel mogelijk afscheid wilden nemen van onze bijzondere hotellier en kok. Omdat onze route door Stuttgart zou voeren en we vlakbij de autobaan waren werd besloten om eerst nog een stuk snelweg te nemen om dan later weer op de originele route uit te komen. Eenmaal op de snelweg, Stuttgart passerend, was de lucht nog altijd dreigend en dus werd kort overlegd. We reden verder langs Mannheim over de autobaan en bij betere weersvooruitzichten zouden we de route weer gaan volgen. De koffiestop schoot er zelfs bij in deze morgen. Tijdens het tanken werd besloten door te rijden tot net achter Mainz en in Bingen, gelegen aan de Rijn, te lunchen. Vanaf hier zouden dan langs de Rijn noordwaarts rijden langs Koblenz richting Bonn. Helaas bleek echter deze zondag zowel de west als oostroute langs de Rijn te zijn afgesloten. Noodgedwongen draaiden we weer de Autobahn 61 op. In Bad Neuenahr werd deze verlaten en werd voor de 2e keer deze dag getankt. Inmiddels hadden we alle slechte weer achter ons gelaten en brandde er een broeierig zonnetje. Na een koel verfrissing (Dreft, Olvarit, en Ginger Ale) zouden we de originele route weer oppakken om zo huiswaarts te rijden. Meteen na vertrek ging het al mis; eerst een verkeerde afslag, toen wegwerkzaamheden en een Zumo die ook last had van de warmte. Uiteindelijk reed ik een snelweg op in de compleet verkeerde richting en was ik mijn metgezellen kwijtgeraakt.
Bij de eerstvolgende afrit kon ik pas keren en na nog wat vergeefse pogingen GJ en SL te vinden (was me tenslotte in Bolzano ook gelukt) besloot de route maar weer te gaan volgen. Gaandeweg realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk een gigantische achterstand had opgelopen en nadat ik mijn GSM in het kaartvak van de tanktas had gestopt begon ik flink gas te geven. Waarschijnlijk zijn er dus nog veel meer foto’s van mij gemaakt dan op deze website te vinden zijn… Met nog 48 km. te gaan zag ik de GSM in mijn kaartvak oplichten. GJ belde om te vragen waar ik was. Hij en SL hadden volgens de Zumo nog 44 km. te gaan. Snel heb ik deze 4 km. ingelopen en na nog een laatste sigaret reden we herenigd verder. Via Geilenkirchen bereikten we Limburgs grondgebied en niet veel later draaiden we de Bovenste straat op. Hier werden we met een staand applaus (om ovatie te schrijven ging me net iets te ver) ontvangen door geliefden, familie en vrienden. Een gevoel van trots maakte zich van mij meester.
Met in totaal 2840 km. achter ons door het mooiste berggebied van Europa zonder pech, ongevallen of noemenswaardige schade denk ik dat we alle drie een ervaring rijker zijn die moeilijk te overtreffen is…