Zoals elke trip houden we tijdens de trip een blog bij. Om na verloop van tijd toch het verslag van de reis volledig terug te kunnen vinden vatten we deze samen in een volledige pagina. Deze bevat dus alle blogberichten in chronologische volgorde.
Verslaafd? Absoluut!
Half juli; Corona is nog steeds onderwerp van de dag. Maar toch versoepeld langzaam de situatie. Er kan en mag weer gereisd worden. En hoewel de vrees voor een nieuwe golf aanwezig blijft besluit ik, mede ingegeven door een carrière switch, toch nog een weekje te willen gaan motorrijden. Aanvankelijk denk ik aan gebieden in Duitsland; Sauerland, Schwarzwald, Harz. Allen zijn geen onbekenden maar toch ook niet regio’s waar ik wekelijks kom. Mijn gedachten dwalen letterlijk en figuurlijk steeds verder. Ik vind in een oud computermapje de routes genaamd Deutsche Alpenstrasse. Gecombineerd met een rit naar en door het Schwarzwald wellicht een optie. Rustig bestudeer ik de mogelijkheden. De route loopt van west naar oost, langs de Duitse Zuidgrens. Glooiend, slingerend, bereik ik in gedachte Berchtesgaden. En dan terug… hmmmmm….zuidelijk door Oostenrijk? Zou kunnen.
De volgende morgen spookt mijn denkbeeldige rit nog steeds door mijn hoofd. Vragen schieten omhoog:
Waarom een compromis zoeken, alleen maar om een dag minder lang weg te zijn? Of
Waarom zachtglooiende routes terwijl de uitdagingen en mijn mooiste rijervaringen juist in het hooggebergte liggen?
Al snel staat mijn besluit vast; ik rij naar de Dolomieten! Dagje snelweg tot achter München (net als onze trip naar Kroatië), Grossglockner, naar de Dolomieten, enkele rondritten en via Gavia en Stelvio (net als onze trip naar de Aostavallei) terug tot Oostenrijk, en afsluitend weer een zelfde dagje Autobahn huiswaarts. Ja! Dat wordt het. Ik kan niet zonder, ik ben verslaafd!
Ik realiseer me dat ik mijn vaste reisgenoten verras met mijn besluit en de gekozen bestemming. Ieder van hen heeft zijn eigen drukke bezigheden en verplichtingen. Dus ik moet rekening houden met een solo avontuur, hoewel ik dit zeer betreur. Vandaar dat ik boven-proportioneel waarde hecht aan mijn verblijf in de Dolomieten. En dus komt er slechts één accommodatie in aanmerking; Castel Latemar! Hier verbleven we o.a. tijdens onze allereerste trip naar de Dolomieten (inmiddels ruim 11 jaar geleden) en het hotel heeft ons werkelijk op alle fronten gecharmeerd; de ligging, de voorzieningen, de andere gelijkgezinde motorrijders, de sfeer in het hotel, het eten (de Grillabend is legendarisch!) en het genot van een biertje op het terras terwijl de ondergaande zon het Rosengartenmassief een roze-oranje gloed geeft.
De bevestigde reservering heeft dan ook mijn eerste prioriteit. Immers, de overnachtingen op heen- en terugweg zijn minder plaatsgebonden. Daar kan best een kleine aanpassing aan gebeuren. En dat de charme van Castel Latemar niet alleen ons betoverd heeft blijkt uit het feit dat de gekozen periode al helemaal volgeboekt was, en ik derhalve een weekje heb moeten schuiven met mijn plannen.
Inmiddels is het begin augustus en heb ik de afgelopen dagen in onze Whatsapp groep flink lopen spammen, in de hoop dat ik deze of gene over de streep getrokken krijg om de trip mee te maken. Natuurlijk wil iedereen graag mee maar de eerder genoemde verplichtingen maken het schier onmogelijk. Echter heeft inmiddels Geertjan toegezegd (!) en zijn de reserveringen aangepast. Ook PSL hoopt nog op een wonder door alsnog verlof te krijgen maar dat horen we pas de komende dagen. Laten we het hopen. Datzelfde geldt voor de sluimerende Corona die wellicht nog roet in het eten kan gooien.
In ieder geval hebben we weer een mooi vooruitzicht en als alles volgens planning gaat, mogen jullie hier binnenkort weer meegenieten van onze volgende motortrip!
Aramis, Athos & Porthos
Dacht ik een drietal weken nog dat ik de reis naar de Dolomieten alleen moest maken, vandaag kwam het heugelijk nieuws dat ook de derde Musketier van de partij is. PSL heeft vandaag zijn welverdiende verlof goedgekeurd gekregen!
De hotels zijn al geïnformeerd dus niets staat vooralsnog onze “last-minute-trip” in de weg. Laten we hopen dat het zo blijft….
Bijna compleet! Al zullen we onze eigen D’Artagnan Wouter missen!
We zijn er klaar voor!
Gisteren hadden we de gebruikelijke briefing, zoals altijd voor een trip. Even wat praktische dingen afspreken, een laatste blik op de routes en vooral bijpraten en een pintje drinken. Was er lange tijd nog vrees dat Corona alsnog roet in het eten zou gooien, inmiddels lijken alle voortekenen goed en vertrouwen we op een trip zonder (hopelijk) onaangename verrassingen. Ook de weergoden lijken te beseffen hoezeer we naar een heerlijke motorweek verlangen.
Komende dagen olie peilen, bagage inpakken, aftanken en dan gaan we! Binnenkort het eerste verslag…
Dag 1a, eerst 5 uur Autobahn
Het oorspronkelijke plan om zaterdagochtend om 7.30 te vertrekken is afgelopen woensdagavond nog aangepast: we vertrekken al op vrijdagmiddag en knallen dan in een paar uurtjes richting Würzburg, zodat ons zaterdag een minder inspannende maar bovendien een veel mooiere route (geheel secundair) wacht.
En zo verzamelden vanmiddag om 1300 uur de drie musketiers op 14A, om te beginnen aan ons volgende avontuur: een trip naar en door de Dolomieten.De voorbereidingen (routes en accomodaties) waren – zoals gewoonlijk – wederom uitstekend verzorgd door onze Grote Leider Kim Jong Steskens. Thanks vrundj!!
Voor diegenen die zich het verslag van twee jaar geleden nog kunnen herinneren: datzelfde dus. 5 uurtjes Autobahn blazen met in het begin het nodige oponthoud door Stau en Baustellen, maar dát eenmaal geslecht kon het gas open tot het punt dat het staartje begon te wiebelen (door de brede koffers bij ondergetekende kan bij snelheden boven de 170-180 de achterkant beginnen te zwabberen).
Om 13.15 vertrokken, om 18.00 aangekomen bij weinstube Lochner in Bad Mergentheim. 444 km met 2 tankstops zonder verdere noemenswaardigheden. Aan de andere kant 2 ongevallen gezien, dat was t eigenlijk wel.
PSL
Dag 2, nog maar 5 minuten autobaan…
Nadat de drie musketiers genoten hadden van een goede nachtrust waren we alledrie fris en fruitig om half acht in de ontbijtzaal. Nadat we eerst naar onze gereserveerde tafel werden geleid, mochten we daarna naar het ontbijtbuffet gaan. Hier mochten we aanwijzen wat we wilde hebben. Een vriendelijke dame gaf PST zijn (na enig aandringen) goed gevuld bordje. Vooral van de gehusselde eitjes werd niet zomaar afstand gedaan, toen PST zachtjes met twee handen op zijn buikje trommelde begreep de dame dat één lepeltje Rührei echt te weinig was. Nadat we goed ontbeten hadden gingen we de motoren weer startklaar maken, tassen werden ingepakt en in koffers geduwd en mooi op tijd konden we aan de tweede dag beginnen. Omdat we vandaag naar het oorspronkelijke eindpunt van dag één reden, gaf reisleider PST de instructies voor vandaag. Er werd niet op ons gejaagd, dus we konden rustig aan doen. Er zou zelfs gestopt kunnen worden voor foto’s….heel even twijfelden we….PST die wilde stoppen voor foto’s en het rustig aan wilde doen…hij zou toch niet ziek worden…
Nadat we gestart waren kregen we veel mooi glooiende wegen en de route liep voorspoedig door. Via de intercom gaf PST door dat we om half elf een koffiepauze zouden nemen. We reden over prachtige wegen, echter waren er geen gelegenheden voor koffie. Toen PST rond elf uur een geschikt établissement zag trakteerde hij op drie heerlijke bekers koffie. Daarna liep de route weer lekker door, stiekem maakten we steeds meer hoogtemeters. Toen we een geschikte lunchlocatie zagen werden de stalen rossen netjes weggezet en we kregen een fijne tafel in het zonnetje. Omdat we al anderhalve dag in Duitsland waren vonden beiden Peters het hoog tijd voor een schnitzel, Geert-Jan ging zoals gewoonlijk weer voor een fish teller. Het smaakte voortreffelijk! Omdat onze bankpas niet werkte moesten we bijna afwassen, gelukkig werd contant geld toch nog geaccepteerd. Daarna gingen we door voor de derde helft. Na de vele autosnelweg kilometers van gisteren zat er vandaag maar 3 kilometer autobaan in de route, de rest was heerlijk binnendoor. Honderd kilometer voor het eindpunt doemde opeens de Alpen voor ons op, wat een prachtig uitzicht! We kregen nog twee mooie meren onderweg, veel mensen pikte nog een lekker zonnetje mee. Bij het hotel aangekomen werden de motoren verzorgd en geparkeerd. Na een grondige opfrisbeurt stonden drie heerlijke Auer Bräu biertjes klaar. Hoog tijd om te stoppen voor vandaag!
Dag 3, naar ”huis”
Nadat we gisteren op tijd naar bed waren gegaan (”sort off”) stond vandaag een pittige etappe van 370 km op de routerol, die ons naar de Dolomieten moest brengen met onderweg een vijftal passen.
De aanloop was vrij rustig, de eerste pakweg 100km over doorgaande wegen waarbij we op een gegeven moment de mist inreden. ‘T zal toch niet hè…. Gelukkig niet en snel kwam het zonnetje weer tevoorschijn om ons vandaag niet meer te verlaten. We reden richting de Großglockner Alpenhochstrasse en voor de eerste keer dat we deze pas met goed weer rijden.
Jammer van de drukte, maar verder een heerlijke pas om te rijden en om de stepjes even over de grond te laten schuren. Niet toeristisch gereden, gewoon lekker ’t gas erop. Alleen onderbroken voor een korte fotostop want ja: mooi is het er wél (konden we nu ook zellef zien ). De Großglockner heeft meerdere ”toppen” en ik heb eerlijk gezegd geen idee wat nu de échte top is, ik vermoed Hochtor op dik 2500 meter. Na een vlotte afdaling volgde de schrijver dezes z’n gevoel en ging op de enige rotonde die je tegenkomt vól rechtdoor. Om er na een paar km achter te komen dat ie daar dus linksaf had gemoeten… luister dan ook naar wat Claire zegt! Maar goed ik moest dus in de achtervolging op m’n metgezellen.
Via Lienz werd koers gezet naar dw volgende pas, die voor ons alle drie nieuw was: Staller Sattel. De top daarvan is ook de grensovergang naar Italië. De italiaanse zijde is zó smal, dat er om het half uur eenrichtingsverkeer in wordt gesteld.
Aan de voet van de klim was een tankstop gepland en daar voegde Athos zich bij zijn twee mede-musketiers. Halverwege de klim volgde een culinair avontuur om de inwendige mens te stillen. Na een goulashsoep en 2 knakworsten lieten we deze sterren-imbiss weer achter ons om ons richting de top te begeven. Precies binnen onze ”window” (het eerste kwartier van elk uur) passerden we de top bij groen licht. De afdaling was een ramp omdat we achter een een rijtje auto’s zaten waar niet aan voorbij te komen was. Na verschillende keren vast te hebben gestaan (te smal om twee auto’s elkaar te laten passeren) konden we eindelijk gas geven, voorafgegaan door een vlot doorrijdend bankstel die zich niet veel aantrok van doorgetrokken strepen .
En zo zetten we koers naar wat ons (gecheckt bij m’n mede-musketiers) betreft het mooiste motorgebied van Europa: de Dolomieten. Op weg naar onze pleisterplaats voor de komende 4 nachten (hotel Castel Latemar in Welschnofen) passeren we 3 dolomietenpassen waarvan ik de namen nu ff niet meer paraat heb. De Grödner zit er iig bij. Écht: wát een fantastisch gebied!!!! Zie de foto’s (zie Blogrol ‘Dolomiti BCB2020’ elders op deze site) en je snapt waarom we verliefd zijn op dit gebied. Wegen die zich als spagetti door een immens landschap kronkelen. Heerlijk!!!
Het was jammer dat het héél erg druk was (een mooie zonnige zondag in september…). Desondanks diende zich bij beide Peter’s een bekend ”probleem” aan. Een probleem dat we alleen híer ervaren: de helm wordt te klein! De smile op onze smoelen paste d’r niet meer in . (Oh, navraag bij GJ leert dat ’t ook voor hem geldt)
De laatste 24 km verliepen traag (vanaf Canazei staan in élk dorpje minimaal 3 flitskasten…..) en zo kwamen we tegen kwart voor 5 eindelijk ”thuis”, want zo voelt ’t wel. Dezelfde bank, hetzelfde fantastische uitzicht, dezelfde k#t-trap naar de 3e verdieping (minpuntje…), dezelfde gezelligheid: honey, we’re home!!!!
Castel Latemar is een écht motorhotel (zolang er geen sneeuw ligt). Een tiental garageboxen, een grote ondergrondse garage en zelfs een eigen werkplaats zorgen ervoor dat alle randvoorwaarden zijn ingevuld. Tóp geregeld hier. Na een uitgebreide gezondheidscheck mogen we door naar onze kamers. Vandaag, iedere zondag, is het galadiner met om half 7 een aperitief en vervolgens een galadiner: lekker!!
Ik ga afsluiten. De blik op de Rosengarten maakt alle kontpijn van de afgelopen dagen, verdwijnen als sneeuw voor de zon. Vanavond zullen vást nog de nodige pinten en andere spirituele middelen onze slokdarmen passeren. Tot morgen
PSL
Dag 4 rondrit Zuid
Nadat we gisteren als verstandige mannen op tijd naar bed waren gegaan stonden we alle drie stipt om 8.00 uur in de ontbijtzaal. Het ontbijt was als vanouds, keuze genoeg en erg lekker! Na het ontbijt werden er nog enkele faxen verstuurd en rond 9.00 uur werd de route gestart. Er stonden mooie passen op het programma, het weer was prima dus het beloofde een mooie dag te worden.
Na een glooiende start met steeds meer bochtenwerk werd de eerste koffiestop rond elf uur gemaakt. De koffie was prima en achteraf ook nog erg goedkoop. Alleen het sanitair van het eenvoudige établissement kon de beide Peters niet bekoren. Gelukkig had PST na het ontbijt een pilletje geslikt waardoor hij de komende week niet meer naar het toilet hoeft te gaan. De route werd weer vervolgd totdat we voor de derde keer een bord tegen kwamen dat de weg afgesloten was. Nu hebben de drie musketiers aan één ding een hekel, afwijken van de route. Dus, GJ werd als smalste motor (geen vario mega zijkoffers) langs een hekwerk wat dwars over de weg stond gedirigeerd om te kijken of de weg toch te berijden was. Na twee kilometer stond GJ oog in oog met een gapend gat in het wegdek, een groot aantal betonnen rioolpijpen en niet in de laatste plaats twee wegwerkers die met een subtiele blik de motorrijder die drie borden en een hek had genegeerd duidelijk maakten dat draaien de enige optie was. GJ gedraaid, op de terugweg tegen PST gezegd dat we de U route moesten volgen, alleen werkt dat niet zo in Italië tussen twee bergen. Na wat op en neer geslinger werd een alternatieve route ingezet. We hadden de afspraak om bij elkaar te blijven om samen naar routepunt 16 te rijden. Dat ging goed totdat de voorste rijder besloot om even de 180 km/h aan te tikken. De middelste rijder haakte af en ging zijn eigen weg. De laatste rijder die opeens middelste rijder werd probeerde de eerste rijder weer in te halen en bij een afrit na de tunnel waren er weer twee van de drie herenigd. Na een paar minuten gewacht te hebben besloten PST en GJ om toch al verder te rijden naar routepunt 16, 35 kilometer saai recht toe, recht aan. Gelukkig werd vanaf routepunt 16 de route weer heel mooi, vele haarspeldbochten en fijn asfalt. En zowaar, langs de kant staat PSL foto’s te maken. Na een paar kilometer zag PST een pizzeria langs de weg liggen, een perfecte locatie voor de lunch. We hadden tijdens het ontbijt al doorgegeven dat we bij het hotel pizza zouden eten, daarom werd er nu voor scherpe spaghetti gekozen.
Daarna werd de route weer vervolgd en na wat leuke kilometers troffen we weer een afsluiting. Besloten werd om het hotel als eindpunt in te voeren en we kregen alsnog een mooie alternatieve route. We kwamen langs vele wijnvelden, mooie authentieke dorpskernen en heldere meertjes. Rond vier uur stonden de motoren weer netjes verzorgd in de garagebox en gingen we geheel volgens traditie genieten van een heerlijk biertje. Tot morgen!
Dag 5, nieuwe diamant ontdekt
Vandaag stond een korte rit op de planning waarbij we een achtje zouden draaien, maar dan wel eentje van zo’n 200km doorsnede.
Na het gebruikelijke ontbijt gingen we ons om 9 uur startklaar maken en werd de route van vandaag opgestart. Vanaf het hotel vervolgden we eerst via de Niger-pas naar Kastelruth, onderweg enkele bekende passages en vergezichten over de Brenner en een afdaling van 28%. De bedoeling was om via een klein bergweggetje naar Ortisei te rijden. Geen succes helaas. Ondergetekende miste de afslag en na te zijn gedraaid belande ik achter 2 vuilniswagens…
GJ bleek helemáál een andere route aan het rijden te zijn en op een noordelijke lus te zijn beland, afkomstig uit de alternatieve route voor vandaag. PST lag een stuk voor op PSL en GJ was al helemaal in geen velden of wegen te bekennen. Het vele vrachtverkeer, de wegwerkzaamheden en bussen maakte het voor de P’s geen prettige aanloop richting de Sellajoch. Eenmaal alle ellende achter ons gelaten hebbende, was de beklimming wel weer lekker onder prima rij-omstandigheden.
Eenmaal beneden in Canazei zat het eerste rondje erop en gingen we (voor t eerst sinds we de Dolomieten bezoeken) linksaf om via de Pordoi de acht compleet te maken. Het begin was een prachtige weg omhoog. Heel mooie route met uitstekend wegdek en helemaal niet druk.
Halverwege de klim vonden de beide Peter’s mekaar weer, PST had een prachtig terras gevonden waar het simpelweg heerlijk toeven was. Nadat de koffies en watertjes waren weggewerkt was GJ nog altijd niet in zicht, maar telefonisch werd wel het eerste contact gelegd. Nadat ook GJ de lokatie had gedeeld was t snel duidelijk dat we duidelijk níet op dezelfde route zaten en mekaar niet veel later – in tegenovergestelde richting – zouden gaan passeren.
Beide Peters gingen verder en we passeerden de Fedaia-pas. Misschien wel de mooiste van wat we de afgelopen dagen al gehad. We keken uit over een prachtig stuwmeer met daarachter zicht op eeuwige sneeuw. Geweldige kronkelende wegen die als een bobsleebaan (met 15%) naar beneden ging. Ik had kippevel en er liepen me koude rillingen over m’n rug (nee geen Corona ). En dát terwijl – toeval bestaat niet – U2 net uit de helmspeakers galmde met ‘Beautiful Day’. Deze prachtige pas maakt géén deel uit van de alom bekende Sella-ronde en mede daarom niet druk. Gelukkig!
Door meerdere fotostops lag ik inmuddels weer een straatlengte achter op PST en ook schijn ik GJ ergens te zijn gepasseerd, iets wat PST al eerder was gebeurd (in zijn geval leidde uitgebreid zwaaien niet tot een hereniging, ik heb GJ niet eens opgemerkt… )
GJ vervolgde richting hotel en bij gebrek aan een kamersleutel (die had PST) en de drankkaart (die had ik) heeft hij de Karersee en omgeving nog even bezocht. De Peters vervolgden hun geplande route via de Falzarego en de Valparola (tevens de lunchstop) naar de Pordoi. Het zéér slechte wegdek, en een touringcar maakte het niet de meest plezierige rit. Temeer daar we met de Fedaia – iig voor mij – het onverwachte hoogtepunt van deze trip al gehad hadden.
De rest was weer de oersaaie weg van Canazei langs de 87 flitskasten en hoewel we vermoeden dat 90% ervan leeg is, je passeert ze tóch allemaal ‘stapvoets’….
Eenmaal terug in Latemar bleek ook GJ net te zijn gearriveerd en zo waren we weer compleet. Na een siësta, een paar pinten/espresso’s/radler/cola/grappa en het avondeten gingen we vroeg naar bed. Morgenmiddag worden onweersbuien verwacht, dus we willen op tijd gaan rijden.
PSL
Dag 6 alternatieve route
Wat zijn we verstandige mannen geworden. Gisteravond wederom op tijd het bedje opgezocht, dit keer met een goede reden. Beide Peter Pelleboeren hadden op de diverse apps onweersbuien voor vandaag aangetroffen. Daarom waren we een half uur eerder opgestaan, zodat we het eerste stuk van de route nog droog zouden kunnen rijden. De apps lagen niet altijd op één lijn, soms zou het om 16.00 uur losbarsten, soms om 14.00 en een enkele Italiaanse app gaf zelfs 12.00 uur aan.
Natuurlijk begonnen we met een stevig ontbijtje, klokslag 7.30 zaten we aan de verse koffie met rührei. Tijdens het ontbijt ook alvast de keuze voor het avondeten gemaakt zodat de keuken voldoende tijd had om alles in huis te halen.
Rond 9.15 waren we onderweg, het eerste stuk van de route was hetzelfde dan gisteren. Geen straf, mooie bochten en wisselend uitzicht. PST was vermanend toe gesproken door het opperhoofd uit Nederland, hij moest ervoor zorgen dat de roede bij elkaar bleef. Uiteraard!!!
PSL en GJ stonden bovenop een mooie bergpas toen bij GJ de route automatisch ging herberekenen…Gelukkig was PSL nog als trouw lid van de roede in de buurt, dus kon de route verder gevolgd worden. Onder aan de bergpas een telefoontje gepleegd met PST, hij had ook een alternatieve route gereden. Wel zo mooi dat hij deze maar alvast opgeslagen had voor een volgende keer. We spraken af bij het volgende routepunt weer bij elkaar te komen zodat we geen klachten van het opperhoofd zouden krijgen. Koffie werd vandaag overgeslagen, elke kilometer op droog wegdek was mooi meegenomen.
De route was prachtig, het verkeer viel reuze mee dus we konden lekker door kachelen. Daar waar PST de route als voorrijder al aan het verkennen was, stonden PSL en GJ een tijdje stil voor wegwerkzaamheden. Achter hun stond een sportieve Porsche en een Ferrari. Toen de weg eenmaal vrijgegeven werd konden we onze leider gaan opzoeken, gelukkig hadden we PST redelijk snel ingehaald en konden we achter een rij andere motoren aan rijden. Hier was het wel wat drukker, er reden ook verschillende auto’s de coll op. Bergaf komt opeens de Ferrari als een idioot langs vliegen. Hij haalt in een blinde bocht buitenom anderen in, leuk als je van de andere kant omhoog aan komt tuffen… na een paar kilometer zijn er weer wegwerkzaamheden en de motoren sluiten allemaal aan bij het verkeerslicht. Toen we weer door konden rijden zaten de Porsche en de Ferrari weer snel achter ons, we waren alle drie op onze hoede dat ze op een gek punt opeens naast of voor ons zouden zitten. Gelukkig haakten beide sportauto’s onder aan de passo Giau af zodat we weer lekker voor ons konden kijken.
Rond 12.30 uur gestopt voor een lekkere lunch, vandaag had iedereen zijn bordje leeg. Daarna gingen we weer verder voor de laatste 55 kilometer, het was nog altijd droog en zonnig.
De route was prachtig, klein minpuntje waren de vele gekleurde flitspalen. Maar, brave jongens als wij zijn, we verwachten niet al te veel post uit Italië…
15 kilometer voor het einde van de route is nog overleg. Zou een extra lusje nog kunnen voor het onweer losbarst? Uiteindelijk besloten we toch maar naar het hotel te rijden, droog aangekomen maar in de verte rommelde het al. Nadat de motoren verzorgd waren besloten we nog maar een extra middagdutje in te lassen, morgen is er weer een serieuze rit voor de boeg.
Dag 7, eerste stint naar huis
Vandaag zeggen we de Dolomieten vaarwel en beginnen we aan onze reis naar huis. Na een vroege start en een stevig ontbijt werden de motoren beladen en zwaaiden we om 8.30 nog een laatste keer naar Castel Latemar.
We daalden eerst de Karerpass af, waar we de afgelopen dagen op hoogtestage waren. We passeerden Bolzano aan de zuidzijde, waarbij pst en passant nog wat extra olie in z’n beemer moest bijvullen. En zo gingen we op weg naar de eerste van 6 passen die ons vandaag tot in de buurt van Imst in Oostenrijk zou moeten brengen.
Achtereenvolgens passeerden we de Mendelpas, de passo Tonale (waar het statieportret van deze reis werd gemaakt) en de Gavia. Vanuit Bormio beklommen we de Stelvio (Stilfserjoch) van de zuidzijde. Een broodje bratwurst met sauerkraut op de top moest als lunch dienen.
Daarna volgden in rap tempo de afdaling, waarna we via de Reschenpass Oostenrijk binnen reden. Weinig bijzonderheden eigenlijk, de wegafsluiting bij Nauders was mss nog wel t spannendste… Via Samnaun (dus onverwachts ook nog even Zwitserland aangedaan) werd de route vervolgd om op t eind vd dag via de Pillerhöhe naar onze overnachtingsplek voor vandaag te rijden (Pitztaler Hof in Wenns).
Samengevat was het een aaneenschakeling van onbekende en bekende passen. Zeker de Mendel en de Tonale waren zéér prettig om te rijden. Gavia is indrukwekkend maar door het zéér slechte wegdek ook lastig te rijden. Stelvio, Reschen en Piller waren bekend maar voor alle drie gold dat het de eerste keer was dat we ze in perfecte omstandigheden (half/licht bewolkt, aangename temp, droog, buiten hoogseizoen/weekend) konden rijden. En dan nóg stond psl vast in een file omdat een camper en een vrachtauto (werkverkeer) elkaar niet konden passeren….
Al met al een prima rit, perfecte omstandigheden, prachtige route en een goed hotel. Na de buikjes vol te hebben gegeten ging iedereen rond 9 uur naar bed om morgen fris aan de laatste stint te beginnen (waaronder zo’n 700km autobahn…)
PSL
Dag 8, Dagje Autobahnen
De laatste dag van onze trip begint met een valse start; ons hotel blijkt niet erg bedreven te zijn in het naleven van de APG richtlijnen. Met name PSL weet dit niet te waarderen. Gevolg is dat de drie musketiers op heel verschillende momenten hun terugreis kunnen en willen aanvaarden. Hoewel GJ dit niet in eigen hand heeft; zijn accu geeft een laatste zucht. Met vereende krachten weten GJ en PSL de Tracer op andere gedachten te brengen.
Wat volgt is in eerste instantie een rit met afwijkende tankstops door het Pillertal en aansluitend de Hahntennjoch. Immers, de tanks zijn nog redelijk gevuld van de voorgaande dag en GJ riskeert het niet om zijn motor weer uit te schakelen. Via de Fernpass en Reute verlaten we Oostenrijk en rijden de Duitse Autobahn op.
Door het verschil in vertrektijd, tankstops, verkeer, en (aangepaste) snelheid blijkt dat we inmiddels op ruime afstand van elkaar, ieder voor zich, de thuisreis vervolgen. Via Whatsapp lokatie-deling en enkele telefoontjes houden we contact en volgen elkaars vorderingen. Ook onverwachte snelheidscontroles worden doorgegeven.
Rond de klok van 17 uur bereiken GJ en PST hun thuislokatie. PSL geeft enige tijd later blijk van zijn aankomst thuis. Een vermoeiende dag met heel veel autobahn kilometers en dito files, is gelukkig tot een goed eind gekomen.
___________________________________________________
Twee dagen later is de reis nog kort geëvalueerd met een hapje, geheel in stijl, bij een Italiaans restaurant. Hiermee is een onverwachte, prachtige, en heerlijke motortrip tot een eind gekomen. Wat Corona ons de komende maanden ook voorschotelt, dit neemt niemand ons meer af! En wat blijft het toch een fantastisch gebied om motor te rijden. Ondanks diverse eerdere trips hebben we toch weer nieuwe pareltjes ontdekt en genoten van de woeste Dolomieten.
De eerder dit jaar afgelaste Pyreneeën trip staat voor komend jaar op de kalender. Binnenkort maar eens samenkomen om de data te bepalen….
PST