De voorbereidingen
Afgelopen weken, beter gezegd maanden zijn we druk bezig geweest met alle voorbereidingen voor onze aanstaande reis. Een reis die ons dit jaar naar een langgekoesterde bestemming brengt: De Pyreneeën!
En voor het eerst in de geschiedenis van alle motortrips zal het gezelschap niet uit uitsluitend heren bestaan. Via PSL hebben we kennis mogen maken met Mariecke. Peter heeft haar leren kennen tijdens het jaarlijks begeleiden van amateurwielrenners in het kader van Alp d’ Huzes.
En dus heeft Mariecke Hemelvaartsdag ons “Limboland” bezocht en zijn we gezellig samen een vorkje gaan prikken. De dag erna hebben we onder een stralend zonnetje de Eifel verkend. Het feit dat wij op een steenworp van zo’n motorparadijsje wonen is toch een enorm voorrecht.
Inmiddels tellen we rustig af naar de vertrekdatum en worden de voorbereidingen verder uitgebreid; de Zumo’s krijgen de meest recente update, de routes worden ingeladen, tassen en koffers verzameld en de geboekte hotels nog een mailtje als reminder.
Ook deze webpagina wordt verder aangepast zodat onze ervaringen dagelijks te volgen zijn en er ook op gereageerd kan worden. Alle vier de reisgenoten kunnen hier op posten.Dus neem regelmatig een kijkje!
Het aftellen is begonnen!
Langzaam (te langzaam) nadert de datum dat we eindelijk vertrekken. Nog minder dan twee weken voor ondergetekende. En voor PSL en Mariecke nog minder dan een week. Zij gaan eerst de begeleiding doen van Alp d’ Huzes en vertrekken dus al eerder. Pas in de Ardeche zal het gezelschap compleet zijn.
Maar het slechte nieuws is dat we niet compleet zullen zijn dit jaar; GJ heeft wegens omstandigheden moeten afzeggen! En dus vertrek ik in mijn eentje. Uit ervaring weet ik dat dit absoluut geen aanrader is. Bij elke stop (eten, tanken, plaspauze) sta je zenuwachtig naar je motor te kijken. Je bent maar alleen dus niemand die even een oogje in het zeil kan houden. Dus ik zal blij zijn wanneer we bij Roel & Marjan, in de Ardeche, weer met z’n drietjes zijn.
Het positieve nieuws is dat de weersvoorspellingen er gunstig uit zien. Maar we blijven het in de gaten houden….
Eerste stop Zuid-Limburg!
Zo,voor mij is reis begonnen! Gisteren heb ik de eerste 150km afgelegd naar Echt, waar ik bij Peter ben blijven overnachten.
Vandaag begint het dan Echt, we gaan onderweg naar Besancon, Frankrijk. Eerst rustig opstarten, het is tenslotte vakantie 😉 en even de laatste dingetjes kopen die vergeten zijn….
Hopelijk houden we het droog maar dat gaan jullie zeker horen!!
Besancon
De eerste trip is een feit! We zijn na een weinig enerverende rit aangekomen in Besancon. We hebben het vanochtend lekker rustig aan gedaan en zijn rond een uur of half 11/11 uur vertrokken. Rond 6 uur waren we bij het hotel. In tegenstelling tot vorige jaren zijn we praktisch de hele route getrakteerd op heerlijk weer en een mooi zonnetje. Sterker nog, ik geloof dat ik zelfs verbrand ben in mijn gezicht 😉
Ik typ dit even namens Peter en mijzelf, want Peter heeft het te druk met zijn werk, want dat kun je gewoon mee op vakantie nemen! 😉
Eerst zijn we via de A2 over de snelweg naar Luxemburg gereden, dwars door Luik heen. Dan is het even slikken als je op je navigatie ziet: volgende afslag 150km….
In Luxemburg lekker goedkoop getankt (moet de dag nog meemaken dat daar geen lange rijen staan). Geheel zoals verwacht zaten er hele volksstammen Hollanders op hun campingset buiten hun camper/caravan aan de Senseo….voor de deur van het restaurant…..
Vervolgens over de snelweg door naar Metz en Nancy om vanaf daar de Route National naar Besancon te nemen. Je rijdt dan door de Vogezen en dan ben ik toch altijd weer blij dat ik weer in Frankrijk ben. Prachtig uitzicht, mooie omgeving en dan nog dat zonnetje erbij hè!
Helaas moesten we regelmatig stoppen omdat ik behoorlijk last van mijn (nieuwe) helm heb. Klemt ineens heel erg op mijn voorhoofd….gek genoeg als ik ‘m dan na 5 minuten weer op zet, heb ik nergens last van….
We hebben bij het restaurant een lepel achterover gedrukt en daarmee heb ik eens flink over de binnenzijde gewreven, hopelijk helpt het, maar dat horen jullie morgen! Of niet….
Peter ging aan het einde van de dag de lijntjes dubbel zien op zijn garmin, dus die mag niet meer in de stad navigeren 😉
We zitten in het All Suites hotel, net buiten de stad. Een keurig (zaken)hotel met bewaakte parking (dat is dan wel weer een prettig gevoel) Er tegenover is een restaurant, Chez Elle, waar je voor een schappelijke prijs kunt eten (en voor een minder schappelijke prijs kunt drinken, kwamen we bij het betalen achter, haha!)
Morgen vertrekken we naar Chamonix. Hiervoor gaan we door de Jura, via het meer van Neuchatel en het meer van Geneve. Er 2 coll’s op het programma: De Forclaz en de Montets. En er is mij zojuist beloofd dat we naar een spoortunnel gaan die ‘s winters word omgebouwd tot weg voor auto’s en in de lente weer vice versa….
Dag 2, Via Zwitserland naar de Mont Blanc
Vandaag een korte route op het programma, 260 km. Van Besancon eerst over een brede weg snel naar Pontarlier, en daarna het wat kleinere werk opgezocht op de D6. Zo rijden we Zwitserland binnen. Na een prachtig uitzicht vanaf grote hoogte op het meer van Neuchatel en al een eerste blik op de Mont Blanc, volgt een mooie afdaling naar het eerder genoemde meer. In Yverdon wordt een terrasje gezocht en na het zien van de prijzen op de menukaart besluiten we het op alleen een drankje te houden. 20 euri voor een spagetti en ruim 4 pop voor een flesje cola… Wel prachtig gelegen daar op een mooi pleintje. Voldoende vitamine D op kunnen doen, want het is de gehele dag prachtig zonnig weer.
Na deze tussenstop een landelijke route richting Montreux gekozen. Een heel ander Zwitserland dan de oersaaie gedeeltes die we eerdere jaren hebben leren kennen. Mooie uitzichten en glooiende wegen wisselen elkaar af. Lausanne (en Blatter) laten we letterlijk rechts liggen en zo we rijden richting Montreux dat zich aandient in een prachtig mooi panorama over het meer van Geneve (het oostelijke gedeelte) met aan de boorden daarvan het ene nog patserige hotel na het andere. Prachtig mooie afdaling en ook een mooie stad, Montreux. valt niets van te zeggen.
Na Montreux de zoektocht gestart naar een betaalbare lunch, die we uiteindelijk in Aigle vinden, alwaar we vriendelijk begroet worden door een plaatselijke dorpsalcoholist :). Lekker gegeten!!
Na de lunch hebben we een probleem om terug op de goeie route te komen wat ons zelfs op de autosnelweg terug richting Montreux doet belanden, en dat zonder vignet :s. Uiteindelijk de juiste broodkruimels weer op kunnen pikken en de weg vervolgd richting de Forclaz. Na die te hebben bedwongen en een stickertje te hebben gescoord, rijden we weer terug Frankrijk in. Het laatste colletje van deze dag is de Montets. Ik zeg bewust colletje, want we hebben er beide geen herinnering aan. Echt een colletje van niets. Het mooiste eraan was nog dat ie in de winter wordt afgesloten en dat een spoortunnel van ruim 1800 meter dan wordt gebruikt om het verkeer onder de pas”hoogte” door te voeren.
En zo bereikten we tegen 5 uur het plaatsje dat zijn beroemdheid heeft te danken aan een grote witte puist die hoog boven het stadje uittorent: Chamonix aan de voet van de Mont Blanc. Mooi toeristisch stadje en na een wandeling door het centrum een hapje gegeten en wat gedronken. Wat, want met 8 euro voor een halve liter Heineken wordt je hier niet snel dronken 😉
Rond half 9 terug in het hotel heb ik (PSL) nog wat achterstallige admin bijgewerkt en hebben we de route van morgen nog even doorlopen. Morgen de laatste etappe op weg naar Bourg d’Oisans die ons over een 4-tal cols zou moeten leiden (Saisies, Madeleine, Croix de Fer en via Oz en Villard Reculas naar “onze berg”. “Zou”, want de Madeleine is wellicht dicht, we zien het morgen wel.
Ben er klaar voor!
Zondagmorgen, 7.30 uur. Diana heeft al meer dan twee uur eerder het bed verlaten, op weg naar een kofferbakmarkt. Mijn twee schaapjes dartelen al door de Alpen, terwijl ik, als zelf-gecertificeerd herder, nog altijd thuis ben. Een raar gevoel! Veel te langzaam kruipt de tijd vooruit, naar het moment dat ook ik koers kan zetten naar La Douce France.
Ik besluit mij om te kleden en een rondje te gaan rijden met de bagage (althans een groot gedeelte) al op de motor. Even het gevoel krijgen van zo’n beladen motor. Een laatste check van oordopjes, navigatie, muziek, bandenspanning, accu, verlichting.
Stukje autosnelweg, binnendoor, even gaan kijken bij de eerder genoemde kofferbakmarkt (veel te druk; door rijden!) en dan naar Maaseik waar de tank wordt afgevuld. En dan is het goed geweest; zo’n rit kan toch nooit wedijveren met de routes die al een paar weken door mijn hoofd spoken.
Thuis aangekomen wordt alles nogmaals gëinspecteerd. Maar inmiddels is de ervaring zo groot dat het beladen van een motor geen kunststukje meer is. Wel worden de motorpakken nog gewisseld. Het “standaard” pak wordt ingepakt, het zomerpak uitgepakt. De weersvoorspellingen zijn uitstekend; bij vertrek, vrijdag a.s., worden temperaturen boven de 30 graden verwacht.
Laatste keer vizier schoon maken, metertjes en tellertjes van motor en Zumo op 0, en verder aftellen. Nog vijf nachtjes slapen…
Chamonix
Chamonix
Hotel du Clocher is een heel leuk hotel met een heel aardige hoteldame. Alleen niet te verstaan (te snel en met een accent). Prima ontbijt, zelf je eitje koken, alleen jammer van de chinezen die naast ons zaten te eten. Slurpen mag in hun cultuur normaal zijn, hier word ik er op de vroege ochtend niet vrolijk van….
Om 9 uur vertrokken want we hebben een harde aankomsttijd. Om 4 uur moeten we bij het huisje zijn.
Chamonix is een prachtige omgeving, vanuit ons hotel hebben we vrij zicht op de bergen, de Mont Blanc.
We rijden eerst een stukje naar de ingang van de Mont Blanc tunnel, toch iets bijzonders om te zien. Vervolgens rijden we door naar Col de Saissies, waar de weg echt heel erg slecht is. Raar om te zien dat men wel een bordje “Chaussee Deformee”
De bergdorpjes zien er bijna allemaal verlaten uit, alles dicht, luiken gesloten of werkzaamheden aan de weg/panden. Spookstadjes zeg maar.
We slaan de Col de Madeleine over, tot gisteravond hebben we alle mogelijke informatiebronnen gecheckt of de pas open was, maar helaas. Als we er omheen gereden zijn, richting St. Jean de Maurienne, zien we op een groot bord dat de Madeleine wel open is, dat moet dan die dag gebeurt zijn. Helaas pindakaas.
We lunchen in St. Jean de Maurienne, dit plaatsje ligt aan de voet van de Col Croix de Fer en de Glandon. Als we rond rijden zien we dat er een alternatieve route is via Col de Mollard. We besluiten die route te nemen en krijgen daar qua uitzichtenen hoeveelheid bochten geen spijt van. Echter is de weg vreselijk slecht. Boven zien we een bord dat deze weg vanaf morgen voor 3 weken geleden gesloten is voor reparaties……typisch….
Col de Croix de Fer was super, erg mooi en een leuke afdaling. Natuurlijk ook weer een sticker gescoord! We besluiten om Oz en een stukje Alp d’Huez over te slaan en direct naar Bourg D’Oissans te rijden, naar het huisje. Om half 4 komen we aan en mogen er al in, niet veel later arriveren onze vrienden/familie Bas&Jessica, Mark, Oscar&Paulien!
Het huisje, een verdieping van een groot pand, is basic maar voldoet aan alle wensen.
Ook hier is het weer prachtig weer, ongewoon omdat we vorig jaar nog bijna wegvroren uit onze tent.
‘s Avonds zijn we gezellig uit eten geweest en hebben Jessica en ik eindelijk onze lang gewensten Cocos-ijs kunnen eten! Heerlijk!!!
Bourg D’Oissans
Onze eerste dag op de Alpe D’Huez!
Omdat vanmiddag onze vrienden van Home of the Motards, Mark en Kirsten, aankomen moeten we op tijd terug zijn. We besluiten om een rondje over de Croix de Fer en de Glandon te doen. Het is weer heerlijk weer!
Via St. Jean-de-Maurienne, waar we heerlijk gelunched hebben, rijden we naar de Col du Glandon.
Ook die is weer prima te rijden, het is warm, het zonnetje schijnt volop. Bovenop vernemen we dat het winkeltje pas vandaag open is gegaan.
We rijden weer via dezelfde weg terug als we gekomen zijn, bij Oz splitsen we, want Jessica en ik moeten onze kleding voor de Alpe d’HuZus ophalen. In ons huisje koken we voor de eerste keer, lekkere nasi. En we trakteren onszelf nog een keer op Cocos-ijs bij restaurant 2 mondes…..;-)
Maandag 1 juni
Zo, voor diegene die afvragen waarom het zolang geduurt heeft eer er weer een bericht op de site staat: we hebben geen internet in ons huisje. Op zich helemaal niet erg hoor, om deze berichten te kunnen plaatsen zijn we maar weer cafe de 2 Mondes gegaan (ja, die van het cocos-ijs….) om het internet te kunnen gebruiken…;-)
Na een goede nacht rust, zijn we er vandaag allemaal klaar voor. Geen verplichtingen, lekker de hele dag rijden.
Bas heeft een route uitgezet van ongeveer 280km die als bestemming een camping bij het Lac du Serre Poncon.
We besluiten rond lunchtijd een restaurant langs de weg aan te doen. Waarschijnlijk heeft de beste uitbater een hartverzakking gehad, want hij moest ineens aan de slag. We hebben hem in ieder geval van zijn laatste entrecots ontdaan…(en ze waren heerlijk heb ik gehoord)
Na de lunch zijn we verder gereden en kwamen we bij het prachtige meer aan (Lac du serre Poncon dus) Via allerlei achteraf weggetjes en verschillende cols (o.a. Col de Ornon heen en terug) hebben we onze weg weer terug richting Bourg gezet. Het begint een beetje eentonig te worden, maar het was wederom heerlijk weer. Het is ongeveer 24 graden.
‘s Avonds hebben Jessica en ik weer gekookt, chili con carne (daar gaan we nog spijt van krijgen) en onze lieve vrienden Mark en Kirsten van Home of the Motards zijn ook bij ons komen eten. (en douchen was de bedoeling, ware het niet dat we geen warm water hadden….)
Dit keer overigens geen cocos-ijs…;-)
dinsdag 2 juni
Vandaag begint voor de motards de “Alpe d’HuZes”. Om 11 uur worden we boven verwacht voor de briefing en de gebruikelijke groepsfoto. Op weg naar de briefing moet ons motardteam “the Lunatics” al aan de bak (behalve ikzelf want ik (PSL) had een andere route gekozen): een fietser was in de afdaling hard gecrashed en lag in de kreukels op de flanken van de Alpe. Motardsteam in actie: afscherming verzorgen en zorgen dat patiënt door de pompiers naar het ziekenhuis wordt afgevoerd. TOP!!!
Na de briefing ging ieder zijn ding doen. Ik zelf ben deze dag 5x de Alpe op en af gegaan, alhoewel: een afdaling was via de Col de Sarenne. Wat en baggerweg!!! Wel spectaculaire uitzichten. Heel mooi.
‘s Avonds hadden Mariecke en Jessica chili concarne gemaakt en daarvoor hadden we “de dokter” uitgenodigd. De dokter is Mark Verbakel, onze motordokter die tijdens de AdZ-week de motoren van de Motards in topconditie houdt. Zonder Mark zouden diverse motards niet meer kunnen rijden, laat staan thuis komen. Top man!!!
Na het avondeten hebben we nog een tochtje naar de top van Alpe d’Huez gemaakt. En dan bedoel ik naar de échte top. Als je de finish van de tour voorbij rijdt, kun je doorrijden en doorrijden en verder rijden om uiteindelijk op bijna 2000 meter te stranden op een prachtig bergmeertje. Glad als een spiegel en een prachtige omgeving. En daar hebben we een prachtige zonsondergang beleefd.
The Lunatics gaan op tijd naar bed. Morgen start de AdZ. Mariecke en Jes gaan morgen de Alpe d’HuZus lopen. Het gaat beginnen.
woensdag 3 juni, Alpe d’HuzEs
Op de woensdag vóór de Alpe d´HuZes wordt de vrijwilligers van de donderdag de mogelijkheid geboden om zelf de Alpe te bedwingen. Dit zusje van de AdZ heet, heel toepasselijk, de Alpe d’HuZUS. Namens de motards, uiteraard in het motardsshirt, gingen Jessica en Mariecke de uitdaging te voet aan. Ikzelf (PSL) verzorgde deze dag de verzorging voor de dames.
Mark, Bas en Oscar maken deel uit van de begeleiding van de andere deelnemers.
Het is bloedheet deze dag, max-temperaturen van 24 op de top, en 32 in Bourg. En dát, gecombineerd met de hoogte en de vermoeidheid, maakte het een zware tocht.
Na 3 uur en 4 minuten (incl de pauzes) bereikten Mariecke en Jessica de finish, een geweldige prestatie!!!! Diep respect! Klasse meiden!!! Het kokos-ijs was dan ook dubbel en dik verdiend
Na de heerlijke avondmaaltijd (pasta) gingen de Lunatics bijtijds slapen (rond een uur of 10). Morgen loopt de wekker al weer vroeg af…
De Nakomeling
Ook voor mij is de trip eindelijk begonnen. Vrijdagmiddag mocht ik, met dank aan mijn BKC collega’s al om 14 uur naar huis, waardoor ik om half 3, wel nog enigszins gestrest op de motor zat. Een leuke verrassing was nog het uitzwaaien door Renate en GJ.
In de warmte viel de reis niet tegen, ondanks heel veel file. Het was een flink geslalom maar even na achten bereikte ik de camping voor mijn eerste nacht in Frankrijk. Een klein sjletje (chaletje) had. Meteen de koelkast aan gezet en de blikjes in het vriesvak. Na de broodnodige douche kon ik genieten van een redelijk koud pilsje.
De volgende ochtend stond ik als een motorcrosser te wachten tot de poort open werd gemaakt door de campinguitbater. Om 7.20 uur was ik onderweg, om 10 bereikte ik na de nodige tolweg-kilometers Lyon. Vanaf hier ging het binnendoor over prachtige wegen naar mijn bestemming voor vandaag: Roel & Marjan. Hier waren mijn reisgenoten ook net gearriveerd en werd ik al van veraf wuivend en met een goudgele rakker verwelkomd.
Mijn tweede bezoek aan de wonderschone Ardèche en wederom regen! Alleen vandaag was het een zeer welkom onweer. Het koelde hierna gelukkig af waarna we de avond binnen hebben voortgezet. Na een redelijke nachtrust gaat vandaag het echte werk beginnen!
Ardèche, Cevenne, Tarn, en Viaduct van Millau
Morgen weer een verhaaltje, vandaag alleen maar foto’s (we zijn poehm).
Alpe d’HuZes en the day after
Terwijl ik dit schrijf ligt de Alp inmiddels een paar dagen achter ons, en zitten we al in Andorra, dus nog een kort verhaaltje om weer up to date te geraken.
Onze ADZ-dag begint om 2 uur ‘s ochtends als de wekkers aflopen en we ons in onze motorkleding hijsen.
Een gedeelte moet eerst de berg op en een ander deel begint bij de startopstelling. Ikzelf (PSL) ga nog even langs bocht 19 om daar 2 kaarsen aan te steken, eentje voor Nance en eentje op verzoek van iemand anders.
Ondanks dat de eerste start pas om half 5 plaats vindt, zijn er om kwart over 3 al honderden fietsers op de weg om een goede startpositie te verkrijgen.
Bij het krieken van de ochtend mag de eerste groep los, snel gevolgd door de volgende groepen.
Het wordt vandaag heet dus dat zal het extra zwaar gaan maken.
Ik hou het voor dit verslag even bij de taken van Mariecke en mezelf.
Mariecke is calamiteitenmotard, dwz dat zij een vrije rol heeft gedurende die dag en een leidende functie heeft op het moment dat er een incident is.
Ikzelf maak deel uit van de grootste groep, en dat zijn de motards die zorgen voor de begeleiding van de voertuigen op de Alp en de algehele assistentie. Daarnaast doen wij aan personenvervoer en ook begeleiden we de start en de saamhorigheidsklim.
De dag loopt verder gesmeerd al vergt de hitte ook zijn tol, ook onder de motards….
Tegen een uur of 4 wordt de hitte plotseling ingeruild door een hevig onweer en koelt het meteen fors af, diverse deelnemers raken hierdoor onderkoeld.
De saamhorigheidsklim start ivm de weersomstandigheden een kwartiertje later en behoudens wat gespetter blijft het verder droog.
Zoals gebruikelijk verzamelen de motards in een erehaag bij de Marmotte (tussen bochten 4 en 3) en duwen we de laatste deelnemers letterlijk naar boven.
Tegen 8 uur komt de bezemwagen in zicht en rijden alle motards in een indrukwekkende colonne twee aan twee de laat5ste kilometers naar de finish, toegejuicht door zowel deelnemers als publiek. Ook voor ons was het een heeeele zware dag, en dat begrijpt iedereen
En zo eindigt rond kwart over 8 een prima geslaagde jubileumeditie van Alpe d’HuZes. De 10 keer en dit jaar, ondanks alle problemen, zonder ernstige ongevallen. Wij hopen er volgend jaar weer bij te mogen zijn.
De dag erna hebben de motards een min of meer verplichte rustdag. Mariecke, Jesica en ikzelf besluiten nog even een kleine toertocht te maken in de omgeving om daarna richting de afsluitende BBQ te vertrekken. Na een ijsje in het dorp (omdat het kan 😀 ) en een nieuw verkoelend onweer zoeken we ons huisje weer op om in te gaan pakken. Morgen is “grand depart” en vertrekt de hele nederlandse kolonie terug naar Nederland.
Op twee na, want die gaan met een kleine omweg naar huis toe. Een omweg die ze leidt via de Ardeche, de Tarn, Millau naar Andorra en de Pyreneeën :).
Van de Ardeche naar Andorra
Op zondag vertrekken Peter (PST), Mariecke (MN) en Peter (PSL) vanaf Roel en Marjan naar de Pyreneeen, in twee dagen verwachten we in Andorra te geraken.
De weg door de Ardeche zijn eerst krap en uitgestorven. En dat gold ook voor de motor van PSL die met een haperende motor (agv benzinegebrek….) voor bij een benzinepomp tot stilstand komt. Om er daar achter te komen dat die bewuste pomp alleen op werkdagen is geopend.
Terwijl Mariecke zich met Mach3 naar de dichtstbijzijnde stad spoedt (nou ja, 20 km verderop), beginnen PST en PSL alvast met de lunch. Als Mariecke met een jerrycan met 5 liter benzine terug is, wordt gezamenlijk verder gelunched. Daarna volgt een werkelijk schitterende route dwars door de Ardeche en de Cevenne. Heerlijke wegen en machtige uitzichten. Na Mende duiken we het dal van de Tarn in, eeneens een prachtige route door een heeeel lange kloof die aan schoonheid niet onder doet voor de grote bekende natuurparken in de USA. Helaas inmiddels ook begeleidt door donder en bliksem van een paar warmteonweders (het is ruim meer dan 30 graden). Daarom geen foto’s hiervan, de camera zar droog opgeborgen.
Met dreigende luchten doorkruisen we Millau alwaar we onder het machtige viaduct doorrijden. Heel mooi!!!. Het blijft droog als we ons voor de laatste 50 km naar ons overnachtingsadres begeven. Ergens in helemaalnergensland. Fietspaden in Nedreland zijn ruimer dan de wegen die we daar voor de kiezen kregen. En van kiezen is het maar een kleine stap naar kiezel, echt bakken met split worden elke lente door die fransozen op de weg gekiepert. Geen idee waarom, maar het maakt het rijden er voor ons niet makkelijker op.
Het chambre d’hotes is verder prima en voor het avondeten worden we naar een restaurant 7 km verderop gestuurd. Niks mis mee. Al wacht ons bij terugkomst een vervelende verrassing: er wordt geen bier geserveerd!?!?!?!? Dus voor het eerst in jaren GEEN biertje na afloop van de 350 km lange rit. :$.
Verder goede kamers en prima voorzieningen en dito ontbijt.
Om kwart over 9 vertrekken we voor 317 km naar Andorra. In het begin nog altijd heel veel gravel maar dat wordt gelukkig minder. Door een glooiend landschap met mooie vergezichten en goede wegen rijden we zuidwaarts. Later worden de wegen kleiner en hobbeliger en zo bereiken we de uitlopers van de Pyreneeen. Het was weer erg warm vandaag (plm 34 graden) en de onweders zijn al van ver zichtbaar. Toch hebben we geluk met het weer en tussen de ergste neerslag door bereiken we de eerste beklimmingen van de pyreneeen, eerst de col de Chioula (1431 mtr) om vervolgens de boren ANdorra te volgen. Via de pas bereiken we de grens met dit ministaatje. Inmiddels zitten we ver boven de 2000 meter (2130 om precies te zijn) en is het flink afgekoeld….. De omgeving is ruw maar heel erg mooi. In het eerste dorpje hebben wij ons hotel. Prima kamers!!! Peti Hotel in Pas de la Casa kan ik iedereen dan ook warm aanbevelen. Alleen is de rest van het skioord in juni zo goed als uitgestorven. We moesten de nodige moeite doen om een open drinkgelegenheid te vinden. Maaaaar: ’tis gelukt en na 2 halve liters Portugees bier (smaakt goed) en 2 Corona’s belanden we uiteindelijk bij de McDrek voor ons avondeten. En ook hier wordt deur letterlijk achter ons gesloten. Na nog 2 afzakkertjes in een bar tegenover het hotel worden de bedden opgezocht. morgen hebben we de koninginne-etappe voor de boeg. ruim 430 km dwars door de pyreneeen met oa de Aubisque, de Aspin en de Tourmalet (en nog 7 andere cols) die ons naar Spanje moeten voeren. wordt vervolgd….
Koninginnerit!
Vandaag was het zover, de rit die we al weken in het boekje hadden zien staan, stond voor de deur. Van Andorra naar Biescas in Spanje, via de Pyreneeën.
Als grote cols stonden vandaag de Col d’Aspin, Tourmalet, l’Aubisque, Portalet en Peyresoude op het program.
Om 9 uur vertrokken we uit een regenachtig Pas de la Casa naar Andorra stad. Daar even heel goedkoop getankt en op naar de eerste col.
De wegen in Spanje zijn fantastisch! Alsof je vanuit Belgie Nederland binnen rijdt, zo goed. En daar hebben we ook gelijk even goed gebruik van gemaakt door flink door te knallen over de eerste 2 colletjes. Tenminste PST en ik, PSL nam de tijd om alles vast te leggen wat wij dus misten…gelukkig hebben we de foto’s nog…;-)
Na een heerlijke lunch (tenminste voor PST en mij) in Arrau konden we eindelijk de Tourmalet op. Helaas begon het een beetje te regenen in het dal, maar het zag eruit alsof wij de goede kant op reden.
Maar al snel kwamen wij erachter dat de regen in het dal voor heel veel mist zorgde, hele dikke mist. We stegen langzaam in de wolken en zagen al snel geen hand meer voor ogen, minder dan 10 meter zicht, op een bergweggetje. En om het allemaal helemaal spannend te maken, stonden er af en toe paar schapen, geiten, paarden of koeien op de weg….dat was af en toe flink schrikken. Eenmaal bovengekomen op de Tourmalet, liep ik naar het restaurant, wat ik net kon ontwaren en vroeg daar of ze ook stickers verkochten. Ik werd een beetje vreemd aangekeken en toen zei de uitbater: “Die kunt u hier aan de overkant kopen, in de souvenirwinkel…..” Ik zei tegen hem dat hij die even moest aanwijzen, aangezien ik die, door de mist, niet kon zien….. Uiteindelijk wel gevonden, en de stickers gescoord.
Na een rustige afdaling zijn we richting de Col d’Aubisque gereden in de hoop dat het daar minder mistig was, maar helaas…net zo erg, dus rustig naar boven.
Uiteindelijk allemaal heelhuids op de grensovergang van Frankrijk/Spanje aangekomen en naar Biescas gereden. Onderweg wel even wat biertjes gescoord zodat we op correcte wijze onze aankomst in Spanje konden vieren.
Rustdag
Jaaa, we kunnen uitslapen!! We hebben een rustdag in ons appartement in Biescas.
Gisteravond is het gaan regenen en dat is bij het opstaan niet veranderd. We zijn om half 10 op en het regent pijpenstelen.
We zijn lekker gaan ontbijten in de lokale bakkerij en Peter (PST) heeft voor de lunch eitjes gebakken. Rond half 2 klaart het op en begint het bij ons toch te kriebelen.
Snel kleden we ons aan, maken de motoren klaar en plannen een nieuwe route: Vanaf Spanje via Col de Somport naar Frankrijk en terug naar Spanje via Col Pierre St. Martin. Geen geitenpaden, geen dieren op de weg, alleen snel en mooi asfalt!
De weg naar col de Somport is breed, schoon en prachtig. Aan de andere kant niet anders, tot we de afslag naar Col Pierre st. Martin nemen. We rijden door een dorpje en passeren een geitenpad, zoals we die nog niet eerder gezien hebben, maar daar gaan we vast niet over heen…..dus wel….toch nog een beetje offroad geweest deze vakantie.
Waar Col de Somport aandeed als een echte grensovergang, kan dit van Pierre st. Martin niet gezegd worden, leeg, kaal en voor je het weet ben je er voorbij.
We maken onze weg terug richting Biescas en het begint langzaam te regenen, dat had onze Peter Pelleboer niet voorspeld! Op de terugweg komen we natuurlijk ook nog een kudde koeien op de weg tegen, we hebben geen dag zonder gehad, dus waarom zou vandaag een uitzondering zijn….koeien, schapen, geiten, paarden, ezels, we hebben ze allemaal gezien!
Het gaat steeds harder regenen en we moeten nog ruim een uur rijden! Hagel, onweer, het blijft ons allemaal niet bespaard en doorweekt en moe komen we terug bij het appartement.
Nu had PSL de dag ervoor gezien dat er in de woning een zgn droogruimte was en daar zouden we nu natuurlijk graag gebruik van maken. Nog in mijn motorkleding bel ik aan bij de huiseigenaar en bij het zien van mij bied ze gelijk droge kleding aan (en natuurlijk toegang tot de droogruimte).
Als ik niet lang daarna aan het douchen ben, hoor ik ineens dat er Spaans gesproken word, door de jongens. Heel apart en onderzoek wijst uit dat de huiseigenaar op bezoek is, die geen andere taal dan Spaans spreekt. De jongens spreken daarentegen geen Spaans, maar met ieder een biertje lijkt er een goed gesprek op gang gekomen te zijn.
De eigenaar verteld ons dat er goed gegeten kan worden in een taverna om de hoek: Gouda. Een taverna Holandesa….een Hollandse tent in the middle of nowhere….geen Hollander die hier ooit geweest is….maar toch.
Hij gaat gezellig met ons mee en ze blijken zelfs witbier te schenken! Mijn geluk kan niet meer op!!
We hebben weer heerlijk tapas gegeten en gaan moe maar voldaan naar bed. Morgen weer terug naar Andorra!
En toen was het stil….
Het vorige bericht dateert al weer van meerdere dagen geleden. Opeens was het stil. Stil op de website. Stil achter ons. Stil in onze hotels. Stil aan tafel.
Maar laat ik vooraan beginnen. Donderdag 11 juni; de dag dat we de veelgeprezen Spaanse zijde gaan rijden. We verplaatsen ons deze dag van ons appartement in Biescas, terug naar Pas de la Casa in Andorra. Het belooft een prachtige dag te worden, het weer is goed en de wegen uitdagend. Na alle “geitenpaden” aan Franse zijde kan ik niet wachten!
We zijn op tijd opgestaan en nemen nog een lekkere bak koffie en een broodje in het zaakje dat we een dag eerder hebben ontdekt. De motoren zijn dan al beladen en niet veel later rollen de eerste kilometers N260 onder onze wielen door. Rond 11 uur zitten we al weer op een volgend terrasje waar we genieten van een goede kop koffie en een heerlijk zonnetje. Een blik op de kaart leert ons dat we nog een mooie bergweg krijgen en we besluiten aan het einde hiervan een dorpje op te zoeken voor de lunch.
Zo gezegd zo gedaan, en een uurtje later parkeer ik de motor op een mooi pleintje met diverse terrassen. Nauwelijks een minuut later arriveert ook Mariecke. Wanneer ik mijn helm en jas uittrek voel ik de telefoon trillen. Het blijkt een sms-je van PSL te zijn met de tekst die je nooit wilt lezen; “ik ben onderuit gegaan”. Snel wordt over en weer ge-sms-t en bepaald waar ongeveer dit gebeurd moet zijn. Het blijkt ongeveer 24 km. terug op de route te zijn. Met een vreemd gevoel in mijn buik rijden we terug. Even de kop erbij houden en geen onnodig risico nemen!
Wanneer we op de plek des onheils aankomen staat zowel Peter als de motor al weer rechtop en is eerstgenoemde druk bezig met telefoneren. De ergste scenario’s die door mijn hoofd spookten ebben weg. We begrijpen tussendoor wat gebeurt is (bochtje gemist) en dat zijn eigen diagnose een gebroken sleutelbeen luidt. Met twee halve woorden overleggen Mariecke en ik en besluiten de hulpdiensten te gaan alarmeren.
Wat volgt zijn een heleboel ontwikkelingen (2 ambulances, 2 politiewagens, 2 bergers; blijkbaar is alles dubbel in Spanje!). Uiteindelijk wordt Peter op een brancard geladen en in de ambulance geschoven. Echter niet voor de brancard, door de schuine bergweg, met een vastgesnoerde Peter er op, nog het ravijn in dreigt te rijden!
Volgens afspraak rij ik achter de ambulance aan naar het ziekenhuis en zorgt Mariecke voor de berging van de motor. We treffen ons vervolgens weer in het ziekenhuis. Als we enkele tijd later bij Peter mogen zijn al röntgenfoto’s gemaakt en blijkt niet alleen het sleutelbeen maar ook nog twee ribben gebroken te zijn. Er wordt druk getelefoneerd, de politie wil nog een verklaring en krabbel en uiteindelijk komt een zuster / arts die Duits spreekt de toestand toelichten. We doen wat we kunnen om zo veel mogelijk te regelen en Peter zo verzorgd mogelijk achter te laten. Want dat is natuurlijk onvermijdelijk; uiteindelijk moeten we afscheid nemen en onze maat achterlaten. Vooraf hebben we wel eens dergelijke situatie’s besproken maar als het dan zo ver is geeft het toch een naar gevoel!
Ondanks de gemiste lunch besluiten we zo snel mogelijk naar ons hotel in Pas de la Casa te rijden. De snelste route wordt ingeladen in de Zumo maar toch draaien we ongewild nog een rondje Tremp (want daar zijn we nu). De route leidt ons naar de L 511, een werkelijk schitterende bergweg, die toch met gemengde gevoelens gereden wordt.
Een dikke twee uur later arriveren we wederom in het regenachtige Andorra. Het hotel wordt opgezocht voor een snelle douche waarna we ons haasten naar de nabij gelegen McDonald’s. Wanneer onze honger gestild is, is het tijd voor een evaluatie van de ontstane situatie. Eensgezind besluiten we dat de lol er van af is en annuleren we een aantal hotels.
Uiteindelijk rijden we zondag 14 juni samen huiswaarts waar we na een lange en vermoeiende rit aankomen.
Met Peter is nog in het ziekenhuis afgesproken voorlopig geen ruchtbaarheid te geven aan het gebeuren, zodat hij alle tijd heeft familie en vrienden in te lichten. Vandaar dus de stilte, ook op de website.
Inmiddels is het woensdag 17 juni en is Peter op dit moment met een ambulance op weg naar huis, waar hij hopelijk en volgens verwachting vanavond aan komt. De breuken zullen met rust moeten genezen.
Hopelijk is hij snel weer in staat zelf een berichtje te plaatsen!