Trip 2022 staat voor de deur! (PST, 29-05-2022)
Na twee woelige Corona-jaren kunnen we eindelijk weer “gewoon” op pad met onze motor. Voor (voorjaar) 2020 stonden de Pyreneeën al op onze agenda, maar zeker in die beginmaanden vierde Corona hoogtij en besloten we al vroeg om deze trip te annuleren. Dat we uiteindelijk nog een soort van last-minute-toetje deden naar de Dolomieten was toen nog niet voorzien. Wel werd afgesproken onze Pyreneeën-trip op te schuiven naar een periode waarin we veilig, en zonder al te veel (Corona-)beperkingen konden genieten van dit bijzonder gebied op de grens tussen Frankrijk en Spanje.
Inmiddels zijn we ruim 2 jaar verder en staat niets onze geplande trip in de weg. Afgelopen vrijdag was de gebruikelijke Briefing, zoals we al zins jaar en dag voor elke trip organiseren. De routes zijn samengesteld, de hotels geboekt. In minder dan een week vertrekken we voor een tocht van bijna 5000 km.
Zoals bij elke trip houden we het thuisfront en alle andere geïnteresseerden via deze website op de hoogte van onze avonturen. Blijf dus deze website volgen, donderdag 2 juni vertrekken we…
De eerste dag (WdK, 02-06-2022)
Kilometers vreten
Vandaag het vertrek richting de mooie bergen in het Noorden van Spanje. Echter kom je er niet vanzelf. Je zult meters moeten maken. Sterker nog kilometers. Dus vandaag stonden de snelweg, de snelweg en de snelweg op het programma. Na door de dames uitgezwaaid te zijn, gingen de drie musketiers met goede moed op weg. Na een eerste plaspauze en een tankstop in Luxemburg gingen de kilometers echt los. De tol kilometers zijn voor ieder wat wils. Mooie vergezichten voor Geert Jan. Eindelijk 130 voor Peter en een combinatie van beide voor Wouter.
Wist u dat alle aire’s langs de Franse snelwegen hetzelfde ruiken?
Dat geheel terzijde gelaten, kwamen we rond 16 uur bij ons B&B aan. Na een ware jacht op een vers koud glas bier hebben we, volgens het horloge van Geert-Jan toch 3 kilometer moeten lopen voordat we getrakteerd werden op een koud flesje van een bier artisanale uit Beaune. Met het oog op ondersteun uw lokalen. Dat Wouter aan een alcohol vrij Heineken zat kon de pret niet drukken.
De kikkerbillen en de slakken werden tijdens er eten over geslagen al gaf het trio zich wel over om een bourgogne ei te proberen als entree. We gaan t meemaken.
Pyreneeën Dag 2 (PST, 03-06-2022)
Na een prima nacht in onze B&B hotel keten in Noord Beaune wachtte ‘s morgens het ontbijt op ons. Hoewel (of misschien juist daardoor) dat de verwachtingen niet hoog waren, was het alleszins een redelijk ontbijtje.
Toen we echter wilden vertrekken bleek dat er een regenbui zich had ontwikkeld, precies boven Beaune. Het kon geen langdurige regen zijn, want elders was het volgens de voorspellingen droog. De motors werden beladen onder een boom en een beetje onwennig vertrokken we richting de Tol.
De regen stopte inderdaad snel en dus reden we door naar de eerste geplande Tankstop om ons te ontdoen van extra kledij.
Eenmaal in Lyon aangekomen reden we ons in een file. GJ leek bekend te zijn in Lyon en opperde een weg binnendoor/ door de stad. Dat schoot echter niet op en op advies van mijn navigatie besloot ik verderop weer aan te sluiten in de file. Samen met een tiental andere motorrijders baanden we ons een weg tussen de auto’s dus uiteindelijk schoot het prima op. Terug op de Peage reed ik door, omdat ik wist dat er een ”rendez-vous” waypoint was, in de route gezet om eventueel hier PSL te ontmoeten. Eenmaal aangekomen leerde de app dat ik ruime voorsprong had op mijn metgezellen en besloot ik rustig af te wachten en van het zonnetje te genieten.
Eenmaal herenigt aten we een broodje en werden de laatste snelweg-kilometers van deze trip afgelegd. We draaien de Ardèche in en het ware genieten begon.
De weg was voortreffelijk en alle drie genoten we met volle teugen van alles wat motorrijden zou aantrekkelijk maakt. De temperatuur liep flink op en bereikte waarden ruim boven de 30 graden.
Na een prachtige maar warme rit bereikten we onze slaapplek voor de nacht. Een waar paradijsje waar we met open armen werden ontvangen. Het verkoelende zwembad lachte ons toe en de gastheer en vrouw verzorgden ons perfect.
Precies op tijd voor het avondeten arriveerde PSL, rechtstreeks vanaf Alp d’ Huez waardoor de 4 musketiers compleet zijn en we gaan genieten van alles dat komen gaat.
Pyreneeën dag 3 (GJ, 04-06-2022)
Na een heerlijke nacht in het gekoelde verblijf stonden we lekker vroeg op. We hadden om 8:30 het ontbijt gereserveerd. Normaal kon je ontbijten tussen 9:00 en 10:00, maar voor ons viertjes maakten onze gastheer en gastvrouw graag een uitzondering. Of het kwam door de charmes van Peter ST. of dat ze ons liever zo snel mogelijk van het terrein af hadden was op het moment van afspreken nog niet duidelijk. Het ontbijt was net als het avondeten helemaal verzorgd met streekproducten. We hadden gisteravond een vegetarische maaltijd, iedereen vond dit heerlijk! Peter ST. heeft voor het eerst sinds hij zich kan herinneren een lekker ontbijt op in Frankrijk. Begonnen met een bakje aardbeien volgde al snel spek met eieren. Nadat we onze buikjes vol hadden ging onze bagage weer op de motoren en om 9:30 reden we weer van het terrein af. We hebben een kaartje meegekregen dus we zijn nog altijd welkom.
Vandaag stond een pittige route op het programma, 450 kilometers door prachtige gebieden. Toen we wegreden was het al 25 graden, het kwik steeg snel. Op het hoogtepunt van de dag tikte de thermometer de 34 graden aan. Tijden de eerste col zakte de temperatuur naarmate we hoger kwamen. Uiteindelijk hebben we een maximale hoogte vandaag van 1034 meter gehaald.
Onze eerste koffiestop was in een klein dorpje. Hier was de tijd stil blijven staan, aan het restaurant was al zeker 50 jaar niets meer veranderd. Zelfs de prijs was nog nooit aangepast. Het dametje achter de bar vroeg voor de 4 koppen koffie net zo veel als we op andere plekken voor één kopje betaalden.
Daarna gingen we weer snel verder, de wegen liepen prachtig door het glooiende landschap. Omdat we laat koffiepauze hadden genoten reden we wat langer door voordat we een lunchplek gingen zoeken. Uiteindelijk vonden we in Milau een leuk tentje waar er twee lekkere salades en 2 pizza’s werden besteld. Na het eten werden de motoren ook nog volgetankt en gingen we weer op pad voor het late middaggedeelte.
Eerst het prachtige uitzicht van de brug van Milau, wat een bouwwerk.
Het laatste gedeelte van de route waren smalle kronkelige wegen die niet echt opschoten. Volgens de navigatie zouden we nog 2 uur onderweg zijn voor net 100 kilometer.
Aangekomen in het hotel gingen we snel douchen om daarna lekker een hapje te gaan eten bij Buffalo Grill.
Pyreneeën, dag 4 (PSL, 05-06-2022)
De dag begon met een dilemma voor ons allemaal: wat aan te trekken? Toen de gordijnen werden open getrokken toonde zich een zwaar bewolkte lucht waar miezerige regen uit viel. Raadplegen van wetteronline liet zien dat dat op meerdere plaatsen op onze route (gepland 423 km) het geval zou zijn, en zo werden de doorwaaibroeken/-jassen ingeruild voor regenvoering/goretex/regenpakken om na het bekende goed vullende Franse ontbijt (NOT!!) rond 9 uur te starten. Over natte wegen dus….
Na een uurtje werd ’t iig zo goed als droog en begonnen we ook aan de eerste passen. De col Portet d’Aspet (bekend van de fatale valpartij van Fabio Cassartelli tijdens de Tour van 1995) en de Menté volgden elkaar in snel tempo op, waarna we voor het eerst een kort bezoek aan Spanje brachten. Spanje leverde datgene waar het voor bekend staat: zon en warmte. En zo werd onze koffiestop dan ook een zomers feestje 🙂
Na de koffiestop volgde de Portillon, waardoor we weer terug in Frankrijk kwamen. Het weer bleef goed en de Peyresourde werd zonder problemen achter ons gelaten. Daarna was het tijd voor de lunch in Arreau.
Na de lunch volgde de Aspin waarna koers werd gezet naar de Tourmalet. De laatste keer dat beide Peters daar waren was het zicht beperkt tot minder dan 5-10 meter. Nu konden we iig de gebouwen om ons heen zien en redelijk vlot naar boven klimmen. Wat een steile klim! Na wat Top-foto’s afgedaald om richting Aubisque te koersen (via de Soulor).
Helaas werden we verwelkomd door diverse bordjes ‘Souler ouvert’ en ‘Aubisque fermer’… Gecombineerd met een tankstation ‘hors service’ werd de noodzaak geboren om ”top-overleg” te plegen. GJ begon t warm te krijgen want zijn benzinemeter stond inmiddels in t rood. Besloten werd om op de Soulor te kijken wat de stavaza op de Aubisque was en van daaruit verder te plannen.
Nou, een grote slagboom maakte duidelijk dat we een omweg moesten gaan maken. GJ liet zich zo economisch als mogelijk van de Soulor naar beneden bollen, om de laatste druppels euro95 zo goed mogelijk te verdelen. Gelukkig werd bijtijds een Total gevonden en konden we onze weg vervolgen. Na een omweg van zo’n 50km bereikten we Laruns, aan de voet van de Aubisque om van daar uit onze route weer op te pakken voor een fantastische rit naar de top van de Pourtalet. Prachtige vergezichten EN een heerlijk warm zonnetje, we reden immers weer Spanje binnen. Na een laatste versnapering werd koers gezet richting Biescas en via een heerlijke slingerweg (N260) werd rond half 8 het hotel in Ainsa bereikt.
Pyreneeën, dag 5 (2015 revisited) (PSL, 06-06-2022)
Vanochtend ontwaakten we onder een blakend zonnetje in Ainsa. Na de Franse ontbijtjes was alles wat we vanochtend kregen een traktatie (maar ik moet nu ook weer niet overdrijven 😉 ). Met redelijk goed gevulde magen begonnen we aan een route van 388 km, tenminste nadat we hem de avond ervoor noodgedwongen hadden ingekort vanwege een wegafsluiting na Campo.
Rode draad vandaag was de N260, een grote doorgaande route die van oost naar west door de Spaanse Pyreneeën loopt (wij uiteraard in tegengestelde richting 🙂 ). Een lekkere weg, met – en ook dát is een terugkomend thema de komende dagen – fantastisch goed asfalt en práchtig aangelegde bochten! (De mannen/vrouwen vd spaanse versie van RWS móeten motorrijders zijn! Voorbeeldje: het bord einde inhaalverbod staat hier voor of in de bocht, zodat je in de bocht al tempo kunt maken). En zo zetten we koers richting Campo wat in no time werd bereikt en we rechtsaf de Umleitúng op gingen.
Het stuk wat we ervoor terug kregen was zéér mooi. Dat geldt overigens voor het gehele gebied wat we vandaag doorkruisten, een prachtige omgeving die mij deja vu’s oplevert aan de National Parks in Arizona en Nevada. Schitterend!! De omleiding voerde ons over een prachtige bergweg, door mooie kloven en langs indrukwekkende rotspartijen om uiteindelijk de top van de col de Bonansa (zonder boss Hogg 😉 ) te bereiken met een hoogte van ruim 1300mtr.
Daarna pakten we de N260 weer op en reden we naar de plek waar PSL in 2015 hard onderuit was gegaan. Dé bocht was inmiddels aangepast met een dubbele vangrail en ook de begroeing was inmiddels 7 jaar verder gegroeid waardoor de diepte vh ravijn – waar de ambulancier me toen haast in had laten donderen – niet meer te peilen viel. Misschien ook maar beter zo… (maar op basis van wat we wél nog konden zien, zou ik slechte papieren hebben gehad….) . Na wat foto’s van de – daar ben ik weer – prachtige omgeving onze rit vervolgd naar het terras waar ik PST en Mariecke destijds de lunch heb onthouden…
Na de koffiestop vervolgt richting de L511, een route die PST/Mariecke destijds liet vergeten dat ze mij in een Spaans ziekenhuis achter hadden moeten laten. Dus ja, die wou ik deze keer natuurlijk zelf ook wel rijden. En ik snap ’t, hij was lekkerrrrr!!! 🙂
Op het einde tijd voor een weinig spectaculaire lunch (4x spaghetti bolognese, niet warm, wat dan weer niet gezegd kan worden van de omgevingstemperatuur….). Na een tankstop volgde de L401, een zeer bochtige weg door rode rotsformaties maar met heel veel krappe bochten en ook vrij hobbelig waardoor het een pittige 40km werden. Daarna werd rustig naar ons einddoel gereden: Cal Paller waarbij nog even tijd werd gemaakt om een groepsfoto op t balkon van Spanje te maken.
Cal Paller is een oude verbouwde boerderij boven op een berg (op 1265 meter hoogte) die van alle gemakken is voorzien, maar die enkel bereikbaar is via een slingerend verhard bergpad wat enkel in de eerste versnelling genomen kon worden. Eenmaal boven hebben we onder t genot van een paar versnaperingen genoten van de spectaculaire uitzichten rondom en waar we – nadat we ons in ons appartement hadden geïnstalleerd – ons meteen onderdompelden in het zwembad.
Ik ga afronden: prima lokatie, lekker gegeten, morgen dag 6 🙂
Pyreneeën, dag 6 (PSL, 07-06-2022)
Na een prima nacht in ons verblijf voor 4 dagen stond om 9 uur het ontbijt ons aan te lachen. Terwijl we onze maagjes (magen 😉 ) goed vulden werd eigenaar Pep erbij geroepen, want er moest iets georganiseerd gaan worden. Het ruwe spaanse asfalt had namelijk z’n sporen achter gelaten in het rubber van PST’s bmw. Zeg maar gerust ”weggevreten”. En wel zodanig dat de GS voorzien móest worden van vers zwart rubber. Met hulp van Pep werd er een afspraak geregeld bij een motorbandenboer in Andorra en dus scheidden de wegen van PST zich (tijdelijk) van de andere 3 musketiers.
Met PSL als voorrijder gingen we een rondrit in noordoostelijke richting vanuit Cal Paller maken, ca 325 km. Met daarbij de afspraak dat we onderweg regelmatig met PST zouden schakelen om elkaar ergens op de route weer te ontmoeten. Over de route zelf valt weinig nieuws te vertellen, in die zin dat het een herhaling is van wat ik in dag 5 al schreef. Kort samengevat: mooie wegen, goed asfalt, genoeg hoogtemeters, prachtige vergezichten, schitterende omgeving en goed weer. Nog korter: ‘heerlijk rijden hier’! 🙂
Na (allemaal) getankt en geluncht te hebben werd een rendez-vous punt afgesproken vanwaar we gezamenlijk verder zouden gaan touren. Maar eerst kregen wij (3-en) nog de zéér mooie Collada de Toses voorgeschoteld die ons naar bijna 1800 meter bracht. Na beneden te zijn herenigd met PST volgde, via t dorpje Alp, de lekker glooiende beklimming naar de 1921 meter hoge Coll de la Creueta, alwaar we boven werden ontmoet door loslopend zuurvlees in opleiding. Overigens deed zich boven het voor mij vreemde verschijnsel voor dat ik kon zweren dat ik nog aan het klimmen was, maar dat de hoogtemeters op m’n navi terug aan t lopen waren. Wat ik op de Electric Brae geen moment had ervaren, had ik hier wél. Overigens heb ik de drie anderen door laten rijden zodat ik de tijd had om af en toe te stoppen en the scenery op de foto vast te leggen.
Via diverse kleinere routewegen bereikten we rond 6 uur weer ons huisje op de berg, om na een verfrissende duik in t zwembad en enige pv, met een paar lekkere drankjes op het terras aan een toep-toernooi te beginnen, terwijl de langzaam achter de bergen wegzakkende zon de avond/nacht inluidde.
Ik sluit af met een verwijzing naar Björn en Mieke: 1000 sterre baovenán, daor bös dich ’r ieëne van. Proficiat mam! 🙂
PS: morgen (lees: vandaag) rustdag. Er wordt vanmiddag regen verwacht, dus we hebben een lazy-day in Cal Paller. De helft is gaan wandelen, geloof niet dat ik hoef uit te leggen welke helft zich op de loungebank in de kussens heeft laten zakken ;). Morgen weer een nieuw reisverslag.
Pyreneeën dag 7 (GJ, 09-06-2022)
De 4 musketiers hadden weer heerlijk uitgeslapen, het ontbijt stond immers pas vanaf 9:00 uur klaar. Het is op deze locatie een culinaire verrassing, eten wat de pot schaft. En laat de kok nu toevallig heel erg lekker en gevarieerd koken. Maar zover waren we nog niet, we moesten nog gaan ontbijten. Het ontbijt bestond uit een lopend buffet met allerlei lekkernijen, het Nespresso apparaat toverde er nog een lekkere kop koffie of cappuccino bij.
Nadat we ontbeten hadden werd de motorkleding weer aangetrokken en reden we om 9:30 via de lange slingerende oprijlaan naar beneden. Voor vandaag had onze reisleider de route enigszins aangepast, er was een flinke lus verdwenen. Bleef nog altijd een route van 362 kilometer over met als verwachtte terugkomsttijd 18:30. Het asfalt lag er in het begin soms Frans bij, niet de Spaanse wegen wat wij hadden verwacht. Toch was de route heerlijk, naarmate de tijd vorderde reden we over mooie collen. Onze eerste koffiestop was het bakkerijtje waar we eergisteren onze laatste stop hadden gemaakt. Alleen dronk vanwege de temperatuur niemand koffie maar iedereen cola of een glas spa rood. Zelfs PST dronk spa rood, hij begon serieus ruimte te krijgen in zijn zomerjas. Het zebra broodje werd vandaag ook overgeslagen, dus nadat onze drankjes op waren werd de draad weer opgepakt en onze stalen rossen kregen weer de sporen. Op het meest zuid-oostelijke puntje van de route zaten we ongeveer 100 kilometer bij Barcelona vandaan.
Rond 13:30 zag PSL een tankstation met bar/restaurant, dus hier aten we een broodje en werden de motoren weer van een volle tank voorzien. Omdat we nog ruim 200 kilometer mochten sturen werd de draad weer snel opgepakt en schoot PST weer de weg op, gevolg door de drie andere musketiers. We waren ongeveer een half uurtje aan het rijden toen PSL een stop maakte. Een insect was in zijn oog gevlogen en dat vond Peter geen fijne plek. Nadat Peter weer net zoveel zag als voor het insect in zijn oog zat gingen we weer verder, soms door donkere tunnels. PP ( Peter Pelleboer) had tijdens de lunch de voorzichtige voorspelling uitgesproken dat we tot en met maandag geen regenpak meer nodig zouden hebben, op sommige momenten hadden wij (en ik denk Pp ook) hier een zwaar hoofd in. Er hingen soms donkere wolken boven ons, gelukkig bleef het droog. Bijkomend voordeel was dat de temperatuur aangenaam was, rond de 22 graden.
Toen we volgens de navigatie nog 70 kilometer moesten rijden waar we ongeveer 2 uur over zouden doen stopten we weer bij een bar, helaas was deze gesloten. We reden door en de weg liep eigenlijk best vlotjes, half 7 werd kwart over 6 en kwart over 6 werd 6 uur. Daar waar de aankomsttijd terug liep, liep de temperatuur op, bijna bij ons hotel was het alweer 30 graden.
Aan alles komt een einde. (Deel 1) (WdK, 10-06-2022)
Vandaag officieel begonnen aan de terugweg. Vandaag een rit van Cal Paller naar het plaatsje Mollo net tegen de Franse grens aan.
Na een reeds welbekend ontbijt werden de paarden klaar gemaakt. Na het fooien potje van Pep tot de nok toe gevuld werd en er vele thank you’s en schouderkloppen over en weer uitgedeeld werden begaven we ons richting Andorra. De route hadden we iets ingekort. De komende dagen staan ons genoeg kilometers te wachten en dan een dag rustig aan zou niet verkeerd zijn. Daarnaast waren de boodschappenlijstjes van de heren lang genoeg om bijna de hele rit te vullen richting Andorra.
Wouter had nogal behoefte aan olie. Of althans de motor. Geert-Jan had een mopje verteld en zo hard gelachen dat hij uit z’n korte broek was gescheurd. Peter st ging als een ware romanticus op pad en zocht parfum om t vrouwtje te verrassen. En Peter sl zocht een goede fles zeep. Uh pardon zeup. Na een waar examen te hebben moeten afleggen in de straten van Andorra stad. Ik denk dat menig motorrijder niet zo behendig om alle auto’s motors fietsers en voetgangers heen hadden kunnen slalommen als de vier musketiers. Het werd toch te heet onder onze voeten en beteuterd reden we, alle boodschappen plannen ten spijt, door. Hier was geen beginnen aan.
Echter bleek dat net onder de top van het hoogste punt van onze reis, een nette 2200 meter, er toch een waar shoppings-paradijs lag. Nadat het parkeren even wat moeite kostte en Peter st in het Spaans kreeg te horen hier niet te mogen parkeren werden de motoren geparkeerd.
Sinds dat Peter St de nieuwe motor heeft ontwaakt een ware motor agent in hem. Hij parkeert het ros overal en zwaait zelfs naar collega’s die zelfs nietsvermoedend terug zwaaien.
De weg van Andorra naar Mollo was er eentje van een mooie glooiende kwaliteit. Dit stemde iedereen tevreden. Aangekomen in Mollo werd er in motorbroek een drankje gedaan en maakten we ons op voor het avond eten. Tot slot. De navel truitjes ofwel de crop tops zijn het helemaal dit seizoen. Het maakt niet uit welk figuur je hebt en of je man of vrouw bent. Het kan allemaal!
Aan alles komt een einde, deel 2a (PSL, 11-06-2022)
Vanochtend vertrokken we met ons vieren onder een stralend zonnetje vanuit Mollo richting Frankrijk, wat al vrij snel werd bereikt. Het weer was goed, de temperatuur (NÓG…) aangenaam. Na een aantal km’s met acceptabele wegen in het gezelschap vak een aantal Spaknse motorisyi belandden we op de D618. Ik vermeld het wegnummer bewust: mocht ooit een van jullie lezers deze route in jullie routeplanning opnemen, zeg niet dat ik niet gewaarschuwd heb! WAT EEN K#T WEG!!! De vullingen die ik al sinds de lagere school in m’n bakkes had zitten, liggen nu ergens daar langs de weh. Na ik denk een uur draaiden we eindelijk een fatsoenlijke weg op, om na 5 km wéér zo’n weg op te draaien….
Het was inmiddels 11 uur en de temperatuur was níet meer aangenaam (>30°) en dus was het tijd voor een ‘crisis’overleg. Beide Peters keamen tot de conclusie dat ze klaar waren met de kleine k-wegen en besloten – mede gezien d3 almaar oplopende temperaturen – om de snelste route naar Plsisance te nemen. Vandaar dat dit verslag ook deel 2a heet, want vanaf nu volgen de ”belwvenissen” van PSL en PST. Wellicht dat er ook nog een 2B komt, maar dat laat ik aan WdK en GJ over. 🙂
Beide P’s vervolgden hun weg richting Perpignan en via Narbonne lag er een prachtige doorgaande route door een natuurgebied voor ons, ”recht” op ons doel af. Nou ja, recht: tot aan de volgende bocht dan, en daar waren er méér dan genoeg van. Asfalt wS goed en het was gewoon lekker sturen en blazen tot in Plaisance. We hebben héérlihk gereden en rond 4 uir bereikten de P’s hun eindbestemming. De temperaturen onderweg waren inmiddels opgelopen naar yropische waarden, 37 en 39 hebben we oa voorbij zien komen. Zo hwet dat de navi van PST uit viel agv oververhitting. Tip: koelen van de navi met water werkt beter als je stil staat ipv rijdend met ca 90 kmh 😀
Wout en GJ arriveerden een 3 kwartier later ook op de bestemming. Een mooi rustiek dorpje in de Tarn, goede kamers en goeie bediening.
Hey stulpje werd gestalkt door een kolonie vliegen die zich sneller vermenigvuldigden dan dat wij ze kapot konden slaan. Dus, mochten jullie in dit verslag wT typo’s tegenkomen: dat waren momenten dat ik al typende weer het zoveelste zwarte kreng dood sla, en dat de autocorrect t niet meer corrigeert. Terwijl ik dit typ heb ik 3 vliegen op m’n hand zitten…. PST is inmiddels naar binnen gevlucht, wdk en gj zijn ff wandelen en ik ben nog ff met deze update bezig, terwijl ik blauwe plekkev heb van het vliegwn-meppen….
Verder een goede lokatie, goed gegeten en gedronken, al moet PSL voor dat laatste wel enig geduld hebben want t lokale biertje gist nogal door…. Voor morgen staat een héle lange etappe gepland, icm met wederom zomerse temperaturen. Inmiddels besloten om morgen niet de originele route te ijden maar het snellere alternatief te nemen. Tot morgen dan maar weer.
Aan alles komt een einde 2B (WdK, 11-06-2022)
GJ en ondergetekende splitsten zich dus op na het hitte protocol.
Nu kan ik allemaal plaatsen gaan noemen, wegen met exotische nummers of col’s met nog extravagantere namen.
Nu is het zo dat als gj en ik aan het rijden we enkele zaken goed doen. A genieten van uitzichten B met elkaar slap praten over van alles en nog wat en tenslotte C voordat we het dorp uit rijden al zijn vergeten hoe dit dorp ook alweer heette. Conclusie van dit geheel. We hebben enorm genoten en heerlijk als God in Frankrijk gelunched en ook met momenten gereden.
Afsluitend, weet iemand waar Els is?
Aan alles komt een einde, deel 3 (PSL, 12-06-2022)
De originele route voor vandaag, zou ruim 10 uur in beslag gaan nemen. En na de hitte van gisteren, icm de verwachting voor vandaag, hebben we gisteren al besloten om vandaag de alternatieve (lees: snelle) route te nemen. En zo vertrokken we om 9 uur (na een prima ontbijt, dat moet gezegd worden!) met een stralend zonnetje, 17 graden en nauwelijks een zuchtje wind uit ons idyllische verblijf van vannacht.
Eerst een toeristisch gedeelte dat ons vanuit Plaisance via grote en kleine wegen, en nóg kleinere paden (ja, je komt nog eens ergens met BCB-travels 🙂 ) door het Tarn-gebied zou voeren. Zo reden we in anderhalf uur naar de A75 ten noorden van Millau. Even daarvoor nog een mooi uitzicht over de omgeving waarbij ’t viaduct van Millau prominent zichtbaar was (tenminste voor 3 van de 4 musketiers. Gelukkig had de hoffotograaf tijdens de koffiestop de foto’s nog, met dank aan z’n ‘Sleutel-momentje’ )
Nadat we om half 11 de A75 op waren gedraaid, werden de 220 km richting Clermond Ferrand in strakke formatie en in rap tempo afgelegd. De Cruise-Controls draaiden – indien beschikbaar 😉 – overuren. Enkel onderbroken door een tankstop, waarna we toeristisch verder zouden rijden. Nah, dat duurde precies 1,5 km en toen draaiden we alweer dezelfde A75 op :D.
Nadat we voorbij Clermont Ferrand de snelweg verlaten hadden, werd een nieuwe route voor het tweede gedeelte bepaald: snelste route en de eerste de beste gelegenheid die zich aan zou dienen zou worden benut om te lunchen. Nah, die gelegenheid liet helaas even op zich wachten maar toen doemde er dan plots een grote geel-gouden M aan de linkerkant vd weg op. Dus werd er gestopt voor een grote salade, en ook nog wat normaal ‘fast-food’ ;p
Wat restte waren nog 110 km (anderhalf uur) naar Pougues-les-eaux alwaar we onze laatste overnachting van deze vakantie zullen genieten in hotel Des Sources. En zowaar kregen we onderweg ook nog een kort buitje over ons heen om af te koelen (inmiddels 31/32 graden) waardoor we vandaag eens níet van de inmiddels gebruikelijke ”wet T-shirt competition” tussen beide Peters hoefden te genieten. Nou ja… ”genieten” 😀
Na eerst nog in ’t plaatsje een geopende Tankstelle te hebben bezocht, duurde het even voordat we de ingang van het hotel hadden gevonden. Eenmaal de motoren gestald en onszelf gedouched werd in de tuin vh hotel met 4 man op het schermpje vd android van GJ de F1-race van Bakoe teruggekeken. Ik sluit voor vandaag af, met een gezamenlijke toast op 25 puntjes voor VER33 🙂
Aan alles komt een einde, 4e en laatste deel (PSL, 13-06-2022)
Vandaag dan de laatste etappe die ons uiteindelijk weer in Echt e.o. moet brengen. De vorige avond hebben we onder het ”genot” van 4 diepvriespizza’s de route voor de maandag besproken. Afgesproken werd om de originele route te volgen, tot een punt ten noordoosten van Troyes, en van daar uit de snelste route naar huis te kiezen. En aangezien we zo vroeg mogelijk wilden vertrekken werden de (overigens uitstekende) bedjes al vroeg opgezocht, de wekker stond op 6.00 uur
Om half 7 zaten we aan het ontbijt. Beetje karig en de zelf gekookte (lees: verwarmde) eitjes waren ”wat” aan de zachte kant ;). Om kwart over 7 werden de motoren gestart en vertrokken we. De nog laagstaande zon tegen, en de lange schaduwen in de toch bosrijke omgeving maakten het eerste uur lastig te rijden. De omgeving was mooi, de wegen idem.
We vorderden vlot. Dwars door de graanschuur van Frankrijk konden we over veelal verlaten landelijke wegen snelheden bereiken waar je op de Nederlandse snelwegen tegenwoordig alleen nog maar van kan (dag)dromen. Tussen de graanvelden door – die tot ver aan de horizon reikten – moesten we enkel af en toe wat plaatselijke fauna ontwijken, wat de ene keer beter lukte dan de andere. Zo kwamen Bambi en Flappie wél veilig aan de overkant vd weg, maar liet Tweetie zich toch verrassen door het aanstormende geweld uit de lage landen.
Lange, glooiende en bij tijd en wijle bochtige wegen werden afgewisseld met kleine dorpjes, waar de agrarische sector de grootste werkgever bleek te zijn. Dorpjes met kenmerkende namen als bijv Mouches (in Plaisance zouden ze er trots op zijn) en Pimelles. Maar ook met prachtige historische kernen zoals Noyers waar, ik zweer het, de originele musketiers in de 17e eeuw zélf nog op hun (1pk) paarden doorheen hebben gereden 🙂
Zoals al eerder gezegd, we vorderden vlot en na een bezoek aan een plaatselijke boulangerie (2x zelfs ;p ) voor een aanvullend ontbijt én voor alvast de lunch in te slaan, naderden we om even voor 12 het punt waarop we alle vier op onze navi’s een knop indrukten, die we al 12 cq 17 dagen niet meer hadden gebruikt: <naar huis>. De daaropvolgende route leidde ons via de Peage naar Reims, om van daaruit via Charleville naar Namen te rijden. Enkel onderbroken door een lunchstop om de ingekochte baguettes te verorberen en ook de paarden werden nog een laatste keer van vers haver voorzien. Via Luik zetten we rond kwart voor 4 uur bij Eijsden weer voet (beter gezegd ‘rubber’) op Nederlandse bodem waarna we een half uurtje later allemaal weer het thuishonk bereikten. De ene met iets meer km’s op z’n teller, dan de andere. PST een kleine 4.700, GJ en WdK iets meer (agv dag 6) en PSL met 5.657 extra km’s (door Ad6)
En zo sluit ik af met een hele dikke ”dank je wel”, in eerste instantie naar PST die er de afgelopen maanden tóch weer in is geslaagd om een paar héérlijke motor-routes uit te zetten, en diverse prachtige accommodaties te regelen. En ook dank voor het voorrijden/pionieren.
Uiteraard ook dank aan GJ, WdK en dezelfde PST, voor 12 dagen lol en plezier en de leuke sfeer. Ik had me, na een voorafgaand avontuur bij Alpe d’HuZes, geen beter gezelschap kunnen wensen om de nare herinnering aan m’n vorige Pyreneeën-trip in 2015 te doen vergeten. Thnx!!! 🙂
Klik hier voor de foto’s van deze trip